2018/09/29

Δημόσιες υπηρεσίες και άνθρωποι...

Δημόσιες υπηρεσίες σήμερα...
Στον ΕΟΠΥΥ, η κοπέλα που εξυπηρετεί δεν έχει και πολύ τα κέφια της, είναι λίγο μουρτζούφλα...
Μιλάει απότομα και με το ζόρι, μιλάει όμως, γιατί έχω πέσει και σε άλλους που δεν μιλάνε!
 Οταν έρχεται η σειρά μου μου λέει τι να κάνω, τι να συμπληρώσω, μου δανείζει και στυλό,
- Μην ξεχάσεις να το δώσεις πίσω, μου θυμίζει.
Τελειώνω, της δίνω και το στυλό και σηκώνει τα μάτια της και με κοιτάει,
 -Α είναι πολύ ωραία, λέει με πλατύ χαμόγελο
 -Ποιά; ρωτάω εγώ.-
 Τα σκουλαρίκια σου που δεν είναι ίδια! άλλο στο ένα αυτί άλλο στο άλλο, δεν σετάρουν.
-Ναι σπανίως τα σετάρω της απαντώ.

 Χαμογελάει ακόμα και τώρα βλέπω πόσο όμορφα μάτια έχει πίσω από τα γυαλιά της.
Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων, ένα κάτι τι μικρό και χαμογελάνε βρε παιδί μου και μιλάνε γλυκά.

*
Στην εφορία μετά, στην ουρά των Εσόδων.
Μία κυρία μουρμουράει για το ότι της χρεώνουν ενφια ενώ της είχαν πει οτι είναι μηδενικό φέτος το ποσό.
-Να κοίτα εδώ, μηδενικό, τίποτα στο ποσό οφειλής και τώρα αυτό με 85 ευρώ! Και οι λογιστές είναι κι αυτοί... α... τσιράκια της εφορίας έχουν γίνει, α στο καλό και χάνω το μεροκάματο και θα τελειώσω σήμερα; ή θα χάσω κι άλλο; ( τώρα δεν μουρμουράει τα λέει φωναχτά)

 Μας παιδεύουν όλοι τους κακό χρόνο να έχουν που να τους χεριάσει ο χάρος!
Ε, εκεί το πάτησα το γέλιο δεν άντεξα αλλο...
Με κοιτάει και απορημένη μου λέει 

-Γελάς; δεν είναι καλή βρισιά αυτή; είναι η χειρότερη που ξέρω! έτσι την λέμε εμείς.
-Χάλια βρισιά είναι αλλά έτσι όπως τα λες... απ' την άλλη το πιστεύεις; θέλεις να πεθάνουν όλοι εδώ μέσα; θα πεθάνουμε κάποια στιγμή αλλά όταν θα έρθει η ώρα μας,ο χάρος αποφασίζει μόνος του ότι και να πεις... Θέλεις να πεθάνει το κοριτσάκι πίσω από το γκισέ; τι σου φταίει το έρμο; Θα την βρεις την άκρη, κάποιο μπέρδεμα θα έχει γίνει, υπομονή και αν χρειαστεί πατάς και την φωνή αλλά αν χρειαστεί και μην φωνάζεις τον χάρο να τους χεριάσει όλους! δεν λέει.
Με κοιτάει και χαμογελάει, κάποιος άλλος κάτι την ρωτάει, κουβέντα γίνεται, σαν να γνωριζόμαστε καιρό.
Τελειώνω, και φεύγοντας της λέω

 -Καλή δύναμη τσαούσα.
-Αχ, ευχαριστώ απαντά χαμογελώντας, Καλό φθινόπωρο, όλα καλά να είναι, μου εύχεται.

 Ετσι μου ήρθε να της πω να πάμε για καφέ μόλις τελειώσει, αλλά τελικά δεν το είπα.
Οταν βγήκα έξω τα σύννεφα έκαναν γιορτή στον ουρανό και έμοιαζαν με άσπρο μαλλι της γριάς, εκείνο το γλυκό το ροζ που τρώγαμε μικρά στα πανηγύρια, σε άσπρη έκδοση όμως! 

  Φαντάστηκα να τα δαγκώνω και γέμισα γλύκα.





 Και αυτά έλαβαν χώρα στις 13 του Σεπτέμβρη.
*

Αυτή η ανάρτηση και η επόμενη γίνονται εδώ μετά από προτροπή της φίλη μου της Μαριλένας
εγώ πιστευω οτι είναι πλεονασμός να γράφω τα ίδια και εδώ και στο φ/μπ, αλλά εκείνη λέει οτι το μπλογκ είναι σαν ημερολόγιο, τα βρίσκεις όλα πιο εύκολα, τα θυμάσαι καλύτερα. Της κάνω το χατήρι.
 

2 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

κάθε φορά που το διαβάζω, χαμογελάω!
έτσι.. να τα γράφεις εδώ να τα θυμόμαστε.
κι αυτό
και το επόμενο που πονάει.
πολύ...

Teteel είπε...

Ευχαριστώ Μαριλένα, να είσαι καλά.
Με βοηθάς να ξέρεις.