2018/11/02

"Just give me the pills"  από την Κόραλυ Δημητριάδη.

Η νέα ποιητική συλλογή της   Κόραλυ



  παρουσιάστηκε στον φιλόξενο και όμορφο χώρο του "Free Thinking Zone".

Η Κόραλυ, η ηρωίδα της, είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει όπως της επιβάλλουν οι δικοί της,
άλλα λαχταράει και άλλα κάνει, κάνει αυτά που πρέπει, αυτά που της λένε οτι πρέπει να κάνει.
Είναι ένα καλό κορίτσι και υπακούει.




Σπουδάζει κάτι άλλο από αυτό που θέλει, προσέχει τις παρέες της,
 στην κατάλληλη ηλικία παντρεύεται, ερωτευμένη και ενθουσιώδης,
 προσπαθεί να γίνει μια καλή νοικοκυρά και σύζυγος
 να είναι όπως την θέλουν να είναι.

Αλλά κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι καθόλου όπως θα έπρεπε να είναι.

Εχει όμως ένα μικρό μυστικό, γράφει, γράφει κρυφά.
 Και κλαίει.

Και το κίνητρο για να βρει την δική της αλήθεια, τον αληθινό της εαυτό είναι η γέννηση του παιδιού της.


Και αρχίζει το δύσκολο μα και υπέροχο ταξίδι της αυτογνωσίας, της δύναμης να ζει έτσι όπως θέλει,
να κάνει αυτά που θέλει, να βρει τον αληθινό της εαυτό και να τον εκφράσει.



 Να βρει την δική της φωνή.
Και ναι την βρίσκει.
Αυτό το βιβλίο, αυτά τα ποιήματα είναι το δικό της οδοιπορικό στην αλήθεια της
 και στην αυθεντικοτητά της.

Είναι η φωνή της η αληθινή. Και αξίζει να την ακούσετε.



Μερικές φωτογραφίες με την Κόραλυ στην παρουσίαση του βιβλίου της.








Η Κόραλυ είναι και καταπληκτική performer και η όλη παρουσίαση και η κουβέντα μετά ήταν μια θαυμάσια εμπειρία.

Να είσαι καλά Κόραλυ, σε ευχαριστούμε που με τον δικό σου τρόπο βοηθάς κι εμάς να βρούμε την δική μας φωνή και να την κάνουμε να ακουστεί.

Γιατί ο κόσμος μόνο πιο πλούσιος και καλύτερος θα γίνει αν οι γυναίκες είναι και νοιώθουν ελευθερες να μιλήσουν όπως θέλουν.



 

2018/09/29

Η Καλοσύνη των ανθρώπων.







Αυτή η φράση που την συνάντησα κάπου στην εφηβεία μου και ακόμα δεν ξέρω ποιός την είπε, με σημάδεψε, έγραψε μέσα μου και έγινε η προσωπική μου θρησκεία.
Κι εκείνο το άλλο που λέει "Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν".
Με αυτά πορεύτηκα στη ζωή μου.
Η πίστη μου όλα αυτά τα χρόνια έχει δεχτεί πολλά χτυπήματα, πάρα πολλά, κι εγώ λυγίζω, απελπίζομαι για λίγο και μετά ξαναγυρνάω στην ίδια πεποίθηση. Στην καλοσύνη των ανθρώπων, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μου την δικαιώνει, με τις πράξεις του, με τις ιδέες του.
Πρίν λίγες μέρες η πίστη μου δέχτηκε κλωτσιές, δυνατές, άγριες, απελπιστικά οργισμένες, την έβαλαν κάτω και την κοπάναγαν πάνω σε σπασμένα γυαλιά, όπως το κεφάλι του άτυχου Ζακ. Δυσκολεύομαι να συνέλθω.
Δεν συνέρχομαι κι εύκολα τώρα πια, μεγάλωσα, δεν έχω αντοχές στην απανθρωπιά

 και στην τυφλή οργή.
Σήμερα διάβασα για εκείνον που είχα δει στο βίντεο να τους σταματάει, διάβασα τί είπε
http://newpost.gr/…/mesa-sto-aima-einai-katw-pesmenos-tha-t…
και καταλαβαίνω οτι δεν παγώνουν όλοι, ή δεν παρακολουθούν ατάραχοι ένα μακέλεμα μπροστά τους, θα υπάρχει κάποιος-α που θα πει ένα "Σταματήστε, τί πάτε να κάνετε!".
Εχω διαβάσει τα απίστευτα αισχρά και άσχημα πράγματα για όλο αυτό το γεγονός.

 Τα υλικά πάνω από την ανθρώπινη ζωή; Όχι μωρέ και πάλι όχι
. Αν κινδυνέψει η ζωή σου να αμυνθείς, εδώ δεν έγινε κάτι τέτοιο.
 Το παραζαλισμένο αγόρι που δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει τον πυροσβεστήρα, ήταν εγκλωβισμένο, ας περίμεναν την αστυνομία. Εγώ αυτό θα έκανα. Τέλος.

Θα περάσουν οι μέρες και θα έρθω στα ίσα μου. Με την πίστη μου πληγωμένη και γρατσουνισμένη, αλλά εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων, γιατί υπάρχει, 

γιατί υπάρχουν άνθρωποι "καλοί", γιατί υπάρχουν "άνθρωποι".
 Δεν ξέρω ποιοί είναι περισσότεροι και ούτε με νοιάζει πια, αλλά αφού υπάρχουν εγώ θα είμαι πιστή στην θρησκεία μου.
Να είμαστε όλοι καλά και αφού δεν μπορούμε να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον (Τ. Λειβαδίτης) τουλάχιστον ας προσπαθούμε να ζούμε ο ένας Με τον άλλον, ο ένας Για τον άλλο.

 Ουτοπικό; ίσως, αλλά αυτό ονειρεύομαι.

(στην φωτό τα σύννεφα της προηγούμενης ανάρτησης, "πειραγμένα")







Δημόσιες υπηρεσίες και άνθρωποι...

Δημόσιες υπηρεσίες σήμερα...
Στον ΕΟΠΥΥ, η κοπέλα που εξυπηρετεί δεν έχει και πολύ τα κέφια της, είναι λίγο μουρτζούφλα...
Μιλάει απότομα και με το ζόρι, μιλάει όμως, γιατί έχω πέσει και σε άλλους που δεν μιλάνε!
 Οταν έρχεται η σειρά μου μου λέει τι να κάνω, τι να συμπληρώσω, μου δανείζει και στυλό,
- Μην ξεχάσεις να το δώσεις πίσω, μου θυμίζει.
Τελειώνω, της δίνω και το στυλό και σηκώνει τα μάτια της και με κοιτάει,
 -Α είναι πολύ ωραία, λέει με πλατύ χαμόγελο
 -Ποιά; ρωτάω εγώ.-
 Τα σκουλαρίκια σου που δεν είναι ίδια! άλλο στο ένα αυτί άλλο στο άλλο, δεν σετάρουν.
-Ναι σπανίως τα σετάρω της απαντώ.

 Χαμογελάει ακόμα και τώρα βλέπω πόσο όμορφα μάτια έχει πίσω από τα γυαλιά της.
Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων, ένα κάτι τι μικρό και χαμογελάνε βρε παιδί μου και μιλάνε γλυκά.

*
Στην εφορία μετά, στην ουρά των Εσόδων.
Μία κυρία μουρμουράει για το ότι της χρεώνουν ενφια ενώ της είχαν πει οτι είναι μηδενικό φέτος το ποσό.
-Να κοίτα εδώ, μηδενικό, τίποτα στο ποσό οφειλής και τώρα αυτό με 85 ευρώ! Και οι λογιστές είναι κι αυτοί... α... τσιράκια της εφορίας έχουν γίνει, α στο καλό και χάνω το μεροκάματο και θα τελειώσω σήμερα; ή θα χάσω κι άλλο; ( τώρα δεν μουρμουράει τα λέει φωναχτά)

 Μας παιδεύουν όλοι τους κακό χρόνο να έχουν που να τους χεριάσει ο χάρος!
Ε, εκεί το πάτησα το γέλιο δεν άντεξα αλλο...
Με κοιτάει και απορημένη μου λέει 

-Γελάς; δεν είναι καλή βρισιά αυτή; είναι η χειρότερη που ξέρω! έτσι την λέμε εμείς.
-Χάλια βρισιά είναι αλλά έτσι όπως τα λες... απ' την άλλη το πιστεύεις; θέλεις να πεθάνουν όλοι εδώ μέσα; θα πεθάνουμε κάποια στιγμή αλλά όταν θα έρθει η ώρα μας,ο χάρος αποφασίζει μόνος του ότι και να πεις... Θέλεις να πεθάνει το κοριτσάκι πίσω από το γκισέ; τι σου φταίει το έρμο; Θα την βρεις την άκρη, κάποιο μπέρδεμα θα έχει γίνει, υπομονή και αν χρειαστεί πατάς και την φωνή αλλά αν χρειαστεί και μην φωνάζεις τον χάρο να τους χεριάσει όλους! δεν λέει.
Με κοιτάει και χαμογελάει, κάποιος άλλος κάτι την ρωτάει, κουβέντα γίνεται, σαν να γνωριζόμαστε καιρό.
Τελειώνω, και φεύγοντας της λέω

 -Καλή δύναμη τσαούσα.
-Αχ, ευχαριστώ απαντά χαμογελώντας, Καλό φθινόπωρο, όλα καλά να είναι, μου εύχεται.

 Ετσι μου ήρθε να της πω να πάμε για καφέ μόλις τελειώσει, αλλά τελικά δεν το είπα.
Οταν βγήκα έξω τα σύννεφα έκαναν γιορτή στον ουρανό και έμοιαζαν με άσπρο μαλλι της γριάς, εκείνο το γλυκό το ροζ που τρώγαμε μικρά στα πανηγύρια, σε άσπρη έκδοση όμως! 

  Φαντάστηκα να τα δαγκώνω και γέμισα γλύκα.





 Και αυτά έλαβαν χώρα στις 13 του Σεπτέμβρη.
*

Αυτή η ανάρτηση και η επόμενη γίνονται εδώ μετά από προτροπή της φίλη μου της Μαριλένας
εγώ πιστευω οτι είναι πλεονασμός να γράφω τα ίδια και εδώ και στο φ/μπ, αλλά εκείνη λέει οτι το μπλογκ είναι σαν ημερολόγιο, τα βρίσκεις όλα πιο εύκολα, τα θυμάσαι καλύτερα. Της κάνω το χατήρι.
 

2018/04/30

Το θεραπευτικό κίτρινο, οι λέξεις, τα δάκρυα  κ.α.

Και πέρασαν μέρες με τον πόνο στη μέση μου να με έχει ρίξει νοκ άουτ.
Και πως περνάνε οι μέρες ξάπλα; διαβάζοντας!
Έτσι λοιπόν τέλειωσα την Αστυνομία του Τζο Νέσμπο που πολύ μου άρεσε και πρέπει να πω οτι ο Χάρι Χόλε είναι η καλύτερη παρέα. Ξέρει πότε να μιλά, και τί να πει, και ξέρει πότε να σωπαίνει.
Και του κόβει βρε παιδί μου! Το καλύτερο παρεάκι για πονεμένες και μη.




Διαβάζω σιγά σιγά  το 3ο τεύχος του περιοδικού Κύμα και το αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Ρηγόπουλο με ενθουσίασε, με συγκίνησε και χάρηκα που έστω και αργά μαθαίνω γι αυτόν και το έργο του. Ο Γιώργος Πυργάρης βάζει τίτλο στο άρθρο του "Ο άγιος ήλιος από την Αργολίδα" και πράγματι νοιώθω οτι του αξίζει.
Οτι ποίημα του διάβασα μου άρεσε και θα ψάξω να βρω και άλλα. Η ζωή του ενδιαφέρουσα,προσωπικότητα ιδιαίτερη και ασυμβίβαστη. Ένας αυθεντικός ποιητής. Γιώργο Δάγλα  και Άκανθε πολύ σας ευχαριστώ. (οι εκδότες του περιοδικού)
Σας γράφω εδώ απόσπασμα από το ποίημα του  "Ο νυχτερινός καβαλάρης"

Άντρας μαζί και σύννεφο
που επιμένει
να μη γονατίσει
μη την ήττα  αποδεχόμενος.
Μέσα στα αίματα βουτηγμένος
κάνει το στερνό βήμα
προς ΣΕ
που θα του βγάλεις τα καρφιά
από τα φτερά του
και θα σε ελευθερώσει.

....................

Άντρας μαζί και σύννεφο
και νυχτερινός καβαλάρης
στις πεδιάδες του κορμιού σου.



Και χθες που ήμουνα καλύτερα βγήκα στον κήπο  σιγά σιγά και είδα οτι η νυχωτή είχε ανθίσει και ήταν ένα κίτρινο ποίημα.




Και η λεβάντα το ίδιο...



Και ξέρω πια οτι η ζωή, η φύση συνεχίζει με δύναμη την πορεία της, ερήμην μας.
Θέλω όμως να μπορώ να παίζω κι εγώ, να με παίζουν, μην καθομαι απέξω.
Θέλω να μπορώ να παίζω. Το θέλω είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Διαβάζω επίσης λίγα ποιήματα την ημέρα από το βιβλίο της Τόνια Κοσμαδάκη "Σβήσε",
θα πω περισσότερα όταν τα διαβάσω όλα.
Και είναι βράδυ αργά  κι εγώ πονάω ξαπλωμένη στον καναπέ και διαβάζω αυτούς τους στίχους της:

{Είναι αντρειοσύνη να αγαπάς ρωγμές
να χωράνε στην καρδιά σου τα παράταιρα.}
(από το "Σώσε με")

... και δεν ξέρω σε ποιά ρωγμή μου ήρθαν και γλύστρησαν αυτοί οι στίχοι
 και άρχισα να κλαίω και να κλαίω,
και ήταν ένα ωραίο και θεραπευτικό κλάμα.
Κοίτα που αυτό το κοριτσάκι γράφει τόσο "αληθινά" και αυτά που γράφει με αγγίζουν, με φορτίζουν,
μπορεί και να λυτρώνουν.
Εχω εμπιστοσύνη σε αυτή τη  γενιά των νέων ποιητριών,(κι εχω γνωρίσει και αγαπήσει αρκετές εδώ στο διαδίκτυο), μικρές στην ηλικία αλλά βρε παιδί μου σοφές γεννήθηκαν;
Ή ο κόσμος που τους δώσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν είναι ο καλύτερος τις έκανε να γράφουν έτσι; Ή ...  Δεν έχει σημασία, σημασία  έχει που υπάρχουν και γράφουν.

Και μια που ο τίτλος είναι στα κίτρινα, έβαλα ένα λουλουδάκι νυχωτής να το σετάρω.

Και άλλη μια θαυμάσια συντροφιά το βιβλιαράκι της Φρανζουάζ Εριτιέ  "Το αλάτι της ζωής",
τι είναι αυτό που νοσταλγείς με αγάπη; τι θα σου έλειπε πιο πολύ αν ήταν να χαθεί για πάντα από την ζωή σου; αναρωτιέται η συγγραφέας και φτιάχνει ένα κολάζ από μικρές στιγμές, προσωπικές, μικρά τίποτα που όμως όταν τα θυμάσαι κάτι χαιδεύει την καρδιά σου.

...............
να σου αρέσουν οι λέξεις, η υφή τους μέσα στο στόμα, η αντηχησή τους,
.................
να έχεις ένα σωρό αφόρετες εσάρπες,
...................
να αγκαλιάζεις ζεστά και σφιχτά,
......................
να αφήνεις μια παπαδίτσα να περπατάει στο δάχτυλο σου,
....................
να θεωρείς την φιλία δέσμευση,
...................
ανάσκελα πάνω  στο χώμα, να κοιτάς τα σύννεφα και να νοιώθεις τη γη να γυρίζει,
................

και πολλά πολλά πολλά άλλα μικρά τίποτα που τελικά κάνουν μια ολόκληρη ζωή.
Το βιβλιαράκι αυτό βραβεύτηκε σαν το πιο αισιόδοξο  βιβλίο  του 2012 στην Γαλλία.


Ναι, πολλές φορές διαβάζω 2ή 3 βιβλία μαζί.

Και πέρασε η δύσκολη εβδομάδα και  είμαι καλύτερα και θα ξεπορτίσω πάλι γιατί πολύ κλείστηκα!
2-3 μέρες ακόμα και τι στο καλό θα είμαι περδίκι!

Σας αφήνω με ένα μικρό βιντεάκι με την νυχωτή μας  να σαλεύει στο χθεσινό αεράκι.

Καλό απόγευμα σε όλους.


2018/03/17

Ο Μάης του '68 στην Αθήνα του 2018

Στο όμορφο καφέ του Γαλλικού ινστιτούτου  υπάρχει η έκθεση  φωτογραφιών
 του Φίλιπ Γκρα
 από  τα γεγονότα που συντάραξαν την Γαλλία και  επηρέασαν όλον τον κόσμο πιστεύω, τον Μάη  και τον Ιούνιο του 1968.


 Καλλιτεχνική αξία, καταγραφή, συναίσθημα, συμβολισμός.






















 "Κάτω από το πεζοδρόμιο η παραλία"  ένα από τα συνθήματα εκείνου του Μάη.






 Και τι απέγινε άραγε αυτό το ζευγάρι; (αναρωτήθηκε η Πιερέττα).
Ζούνε; είναι μαζί; πήραν δρόμους χωριστούς; έκαναν τα όνειρα τους πραγματικότητα; έζησαν όπως ήθελαν ή το σύστημα τους κατάπιε;;

Παράλληλα "έπαιζαν" και 2 ντοκυμαντέρ με τα γεγονότα, συνεντεύξεις, μαρτυρίες, αλλά χωρίς ελληνικούς υπότιτλους, ευτυχώς η ξαδέλφη Αιμιλία είναι γαλλομαθής.








Εκείνον τον Μάη εγώ ήμουν  11 χρόνων εδώ υπήρχε δικτατορία κι έτσι έμαθα για όλα αυτά αργότερα στην εφηβεία μου από ταινίες, βιβλία,του "κόκκινου Ντάνυ" ιδιαιτέρως (Ντάνιελ Κον Μπεντιτ, τώρα πράσινου!), φωτογραφίες, άρθρα.

Με γοητεύει όλη αυτή η εξέγερση που ήταν γενική από μαθητές μέχρι εργάτες, υπαλλήλους, επιστήμονες, διανοούμενους.  Ηταν ένα μαζικό κύμα που ζητούσε ισότητα και ελευθερία.
Ηταν μια πολιτική αποτυχία, αλλά κοινωνικά απετέλεσε μια τεράστια τομή στην αλλαγή των κοινωνικών αξιών. Κι έμεινε σαν έμπνευση για μετέπειτα αγώνες και διαμαρτυρίες.

Τα συνθήματα που ακούστηκαν τότε έμειναν στην ιστορία... (μερικά από αυτά).

Η φαντασία στην εξουσία.

Να είστε ρεαλιστές, ζητηστε το αδύνατο.

Αγοράζουν την ευτυχία σου, Κλέψτην!

Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.

και το αγαπημένο μου,

Κάτω από τα πεζοδρόμια η παραλία!

(αυτό έχει μια  "πεζή" εξήγηση, οι δρόμοι του Παρισιού ήταν με λιθάρια φτιαγμένα από αμμοβολή,
τα σήκωνες εύκολα, τα πέταγες εύκολα σε αυτούς που ήθελες και κάτω έμενε μια στρώση άμμου, και είναι και η άλλη η ποιητική όπως την νιώθω εγώ,  κάτω από αυτή την πραγματικότητα υπάρχει μια άλλη ιδανική, που αν την υποψιαστείς θα την  ακούσεις, θα την δεις, θα την φέρεις στην επιφάνεια, θα κάνεις το όνειρο αλήθεια. Και μεταξύ μας έτσι είναι,
νύχτα στην Πανεπιστημίου χωρίς αυτοκίνητα σχεδόν, θα τον ακούσεις τον παφλασμό από τα κύματα, αχνά, σιγανά, αλλά θα τα ακούσεις. Κάτω από το πεζοδρόμιο υπάρχει η παραλία, στο χέρι μας είναι να την φέρουμε στο φως).

Μια βουτιά στο παρελθόν, 3 καφέδες, εκλέρ και μπράουνις στα  3, φωτογραφίες, νοσταλγία.


 Η έκθεση μέχρι και τις 29/3

 Περισσότερα για τον Φίλιπ Γκρα, εδώ.


2018/02/06


Εσύ αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρεις.

Τώρα μιλάει νηφάλια και κλειδώνει την πόρτα του.
Η μάνα του πέθανε και ζει μόνος. Κομματική  ταυ-
τότητα δεν έχει  και θέλει ν' αγοράσει ένα ποδήλα-
το.  Τη ζωή του αφιέρωσε στις επετείους.

Σε παρακαλώ μείνε κοντά στο παράθυρο.
 *
Ποίημα της Φρίντα Λιάππα, από την συλλογή
"Τα ήσυχα ποιήματα και τα κυνηγετικά σκυλιά".
(1967-1980)