2011/03/28

Mπήκε η Άνοιξη στην πόλη...

Νομίζω οτι η Άνοιξη επιτέλους έφτασε!
Η Κυριακή ήταν υπέροχη, όλοι οι δρόμοι στην Αθήνα 
ήταν γεμάτοι κόσμο, μεγάλους, μικρούς, 
με ελαφριά ρουχαλάκια, με χαμόγελα, 
να  βολτάρουν στον ήλιο, να κουβεντιάζουν,
να χαίρονται, αυτό το φως, αυτή την γλύκα της ζέστης.
Να κάνεις βόλτα στην Ρωμαϊκή Αγορά και η μυρωδιά
από τα χαμομήλια να σε λιγώνει!
Να βλέπεις να ανεμίζουν στο αεράκι τα μπατίκ φουλάρια
με τα χίλια χρώματα και να ζαλίζεσαι!
Να πίνεις το καφεδάκι σου και μετά το ουζάκι,
και να είσαι πλήρης, όλα καλά, όλα εντάξει...
Θα νοιαστώ για τα υπόλοιπα από αύριο...
Και παντού μπαλόνια, χρωματιστά, έτοιμα να πετάξουν!
Όπως πέταξε και η ψυχή μου, από χαρά, γαλήνη, ομορφιά!
Είναι όμορφη η ζωή,
είναι όμορφη  η Άνοιξη!

 
Ας χαμογελάμε, μωρέ,
ας αφήσουμε τον   ήλιο, το φως, 
να γλιστρήσουν στην καρδούλα μας,
και που ξέρεις;;;
κάτι μπορεί να αλλάξει!!!

2011/03/21

Εαρινή Ισημερία και Παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η Ελλάδα διαβάζει Ελύτη.

Δεν το δείχνει η σημερινή μέρα, 
αλλά είναι η πρώτη ημέρα της Άνοιξης!
Εαρινή Ισημερία και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Φέτος στην Ελλάδα θυμόμαστε, διαβάζουμε, τιμούμε ,
τον Οδυσσέα  Ελύτη.
Στο τρένο που πήρα προχθές, όλες οι θέσεις για διαφημίσεις
ήταν γεμάτες με στίχους του!
Μου έφτιαξαν την μέρα!
Άνοιξη λοιπόν και Ποίηση!
Δώρα υπέροχα, για να μας δίνουν δύναμη και να κάνουν
την ζωή μας πιο όμορφη!
Κι ας μας κάνει την δύσκολη η Άνοιξη,
είναι ήδη εδώ...


ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
 
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα 'θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
 
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν' ακούσεις
Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
 
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ' το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
 
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηράκλειτου.



ΚΟΡΙΤΣΙ 

Δύο συ και τρία γω
    πράσινο πεντόβολο 

μπαίνω μέσα στον μπαξέ
    γεια σου κύριε Μενεξέ 

Σιντριβάνι και νερό
    και χαμένο μου όνειρο 

Τζίντζιρας τζιντζίρισε
    το ροδάνι γύρισε 

Χοπ αν κάνω δεξιά
    πέφτω πάνω στη ροδιά 

Χοπ αν κάνω αριστερά
    πάνω στη βατομουριά 

Το 'να χέρι μου κρατεί
    μέλισσα θεόρατη 

τ' άλλο στον αέρα πιάνει
    πεταλούδα που δαγκάνει.


Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ
 
Το δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα
    που' κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα 
 
Βρήκα τα φρούτα που 'χε το πανέρι της
    το δαχτυλίδι που 'πεσε απ' το χέρι της 
 
Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της
    τις ρόδες το τιμόνι το πεντάλι της 
 
Βρήκα τη ζώνη της βρήκα σε μιαν άκρη
    μια πέτρα διάφανη που 'μοιαζε με δάκρυ 
 
Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα
    κι έλεγα που 'ναι που 'ναι η ποδηλάτισσα 
 
Την είδα να περνά πάνω απ' τα κύματα
    την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα 
 
Την τρίτη νύχτωσ' έχασα τ' αχνάρια της
    στους ουρανούς άναψαν τα φανάρια της.
 
Επίγραμμα.
Πριν απ' τα μάτια μου  είσουν φως,
πριν απ' τον έρωτα Έρωτας,
κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα.




Καλή Άνοιξη να  έχουμε,
και καλά διαβάσματα!  

2011/03/08

Γυναίκα.

Η φωτό από την καταπληκτική δουλεια του Antonis_dcd.


Είμαι μια δυνατότητα καρπών 
και μια δυνατότητα σκοταδιού και σιωπής.
Ακατάπαυστα. Χλιαρή.  Ενδιάμεση.  Περασματική.  
Αναποφάσιστη.   Είμαι γυναίκα.   Είμαι Κύπρος και  Άρτεμη.

Φοβάμαι και θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω.
Τα αίματα των γυναικών μέσα στους αιώνες με καλούν
σε πράξεις σκοτεινές, βίαιες, σε πληρωμή των θυσιών
με θυσίες.
Κι όμως ξέρω ταυτόχρονα πως η λέξη, η απάντηση,
δεν είναι  η πληρωμή μα η πληρότητα.  Η πλήρωση.

Δεν ήμουν κόρη. Δεν  είμαι γυναίκα.
Είμαι λίγοι σπόροι ριγμένοι σε μια πέτρα
κοντά στη θάλασσα της Αγίας Νάπας ή ένα κοχύλι ξεχασμένο
στους ασβεστώδεις βράχους της Πάφου.

Είμαι γυναίκα. 
Είμαι άνοιγμα προς το φως. Είμαι ζωή και δίνω ζωή.
Και μ'αυτά σπαζω κάθε οικειοποίηση. 
Κάθε κλείσιμο, κάθε ανακατάληψη. 
Με μένα τα πράγματα βρίσκουν ξανά τους δεσμούς τους 
με τη γη, τη θέση τους που παυει να είναι ή να λεγεται θέση.

 Είμαι Ελληνίδα.
Είμαι  άνθρωπος.
Είμαι γυναίκα. Δε γνωρίζω τίποτε άλλο 
από αυτό το τρέμουλο του αίματος
που περιμένει το πέρασμα από τη δοκιμασία στο φως. 
Το κορμί μου είναι κορμί που γεννά.
Το κορμί μου επαναστατεί ενάντια στο θάνατο.
Το κορμί μου νικά ακατάπαυστα το θάνατο.
Το κορμί μου πάλλεται από μιαν αγάπη που δεν εξαντλείται.

Ο δικός μου λόγος τρέχει αίμα.
Είναι περιοδικός.  Γυναικείος. Κατεχόμενος.

Τι σημαίνει είμαι γυναίκα;
Πώς είμαι γυναίκα χωρίς να το ξέρω;

Ποια κοιλιά και ποιά γλώσσα με κάνουν γυναίκα;


Δεν ξέρω ποιά είμαι.
Ξέρω τι επιθυμώ, τι ποθώ, τι αγαπώ.
Τι διψώ.
Κοιτάζω έκθαμβη την απεραντοσύνη και το Άγνωστο.
Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσεις.


Η ποιήτρια του σώματος μου εγώ ειμί.
Εν αρχή ήν η γη.
Ο θεός είναι η δυνατότητα της  ζωής  να δημιουργείται από τον εαυτό της.
Ο θεός είναι η ζωή.   Είμαι η ζωή.


Γη, γυνή,γυμνή, γάμος, γέννα, γάλα, γίγνομαι.


Πιο  πέρα δεν έχει.
Πιο πέρα από τις γυναίκες δεν έχει.

Αποσπάσματα από το βιβλίο
ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ,   της Έλενας Ρεμπελίνα.









2011/03/04

Το πρώτο μου βραβείο!!!

Και να που το χρώμα γύρισε πάλι στο μπλογκ μου!!!
Η rena  θεωρεί το μπλογκ μου όμορφο, και μου χάρισε 
αυτό το βραβείο...


Μου έδωσες μεγάλη χαρά, να είσαι καλά!

Έτσι χρωματιστή και βραβευμένη....
σας εύχομαι Καλά Κούλουμα,
Καλό τριήμερο
και να περάσετε τέλεια με τους αγαπημένους σας.


 

2011/03/02

Το χρώμα της Μέρας.

Μερικές φορές οι μέρες δεν έχουν χρώμα.
Είναι άχρωμες, άγευστες, λίγο  αδιάφορες.
Ψάχνω να βάλω εγώ μια πινελιά, να δώσω μια  γεύση, μια ζωντάνια.
Άλλες φορές τα καταφέρνω άλλες όχι.
Τότε το χρώμα της μέρας μένει το ζητούμενο...
Το ψάχνω,  αλλά εκείνο... όλο μου φεύγει, μου φεύγει...
χάθηκε!


Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου
που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.
Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,
η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν
κι όλοι έπειτα ξεχνούν,
πώς είναι να πονάς και να αναζητάς
να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε
να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.
πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη
να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.
Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει
στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι:  Μιχάλης  Δέλτα.