2020/04/17

Στιγμιότυπα με άρωμα πασχαλινό.

Πρώτη ανάμνηση που έχω από μικρή, να γυρνάμε από την Ανάσταση την νύχτα
 και ο μπαμπάς να κρατάει ένα από εκείνα τα χάρτινα φαναράκια που είχαν μέσα το κεράκι με το άγιο φως.
Βάδιζα πίσω του, μου άρεσε να τον βλέπω να προχωράει μπροστά, μου φαινόταν γίγαντας!
Γενικά μου άρεσε να πηγαίνω πίσω του, μου άρεσε ο διασκελισμός του,
 η κορμοστασιά του,η κίνηση του.
Φώναζε η μαμά, Ελευθερία προχώρα πάλι έμεινες πίσω.
Δεν ήξερα τότε να της εξηγήσω ότι ήθελα να μένω πίσω, πίσω του.
*
Ανάσταση πάλι, στην πλατεία Όθωνος ( νυν Μανδηλαρά) στο Ηράκλειο, με πολύ κόσμο, με τραπέζια γεμάτα καλούδια και αρνιά να γυρίζουν στις σούβλες.
 Οι άντρες έκαναν τα δικά τους πηγαδάκια με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, οι γυναίκες τα δικά τους πηγαδάκια και μιλήματα.
 Και εμείς τα παιδιά παντού να κόβουμε βόλτες. Θυμάμαι πόσο περήφανη ένοιωσα όταν ήρθε ο μπαμπάς με πήρε από το χέρι και με πήγε να με γνωρίσει σε κάποιον κύριο,
 Η κόρη μου η μεγάλη, φέτος πήγε και σχολείο.
Του κρατούσα το χέρι και σήκωνα το κεφάλι μου να τον δω, πρέπει να χαμογελούσα ,
 και βαθιά μέσα μου.
*
Μεγάλη Παρασκευή την χρονιά που μέναμε με την Θεία Κανέλα στο Μεταξουργείο,
 δεν θυμάμαι γιατί, ίσως δεν ήξερε τι να μας κάνει όλη μέρα, ίσως το συνήθιζε;
 μας πήγε και κάναμε μια μεγάλη βόλτα σε όλους τους επιταφίους των κοντινών εκκλησιών.
 Ξεποδιαριαστήκαμε… αλλά τόσες δεκαετίες μετά ακόμα το θυμάμαι.

  


*
Στο Χαλάνδρι πια με την μαμά, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού , θυμάμαι που Μ. Τρίτη συνήθως φτιάχναμε τα κουλουράκια.
 Δηλαδή η μαμά τα έφτιαχνε εμείς κοιτάγαμε και μυρίζαμε όλες τις μαγικές μυρωδιές της βανίλιας της κανέλας, και θέλαμε να πλάσουμε κι εμείς.
Και η μαμά μας έδινε από μια μπαλίτσα ζύμης και κάναμε όμικρον ή ανθρωπάκια ή μπαστουνάκια.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα που εύρισκε το κουράγιο να κάθεται να φτιάχνει κουλουράκια,
να βάφει αυγά και όλα τα υπόλοιπα όταν δούλευε σε δυό δουλειές για να μας μεγαλώσει.
*
Η μαμά μετά τον θάνατο του μπαμπά βρήκε παρηγοριά στην θρησκεία,
 και έγινε και πολύ αυστηρή.
Νηστεύαμε τετάρτες και παρασκευές κάθε κυριακή στην εκκλησία -από νωρίς-
και μετά στο κατηχητικό, και αργότερα στο γυμνάσιο στις χμο. Τι ζόρι ήταν αυτό…
Εννοείται την Μεγάλη Εβδομάδα νηστεύαμε τα πάντα
 και κάθε βράδυ παρακολουθούσαμε όλη την λειτουργία.
Επάνω στον γυναικωνίτη!
 Δίψαγαμε; κατουριόμαστε; έπρεπε να περιμένουμε να τελειώσει.
 Όρθιες κοιμόστε εγώ και η Κατερίνα, μεγάλη καταπίεση το ένοιωθα.
Η μόνη χαρά μας ήταν να χαζεύουμε τα παπαδάκια, 
τα αγόρια που κρατούσαν τα εξαπτέρυγα που ψιλοβαριόντουσαν κι αυτά,
 ρίχνανε κάτι χασμουρητά, αλλά ήταν εκεί.
Το μεγαλύτερο ζόρι ήταν το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, πηγαίναμε από νωρίς
 και όταν γινόταν η Ανάσταση και ο κόσμος έφευγε να πάει να φάει εμείς όοοοχι,
 εκεί, να τελειώσει όλη η αναστάσιμη λειτουργία, 
γύρω στις 1:30 με 2 παρά φτάναμε σπίτι με μάτι θολό και πεθαμένες στην πείνα.
*
Τελευταίες τάξεις του γυμνασίου (του εξατάξιου) και μια φορά μου είπαν να πάω να βοηθήσω στον στολισμό του επιταφίου.
 Μου έχει μείνει μια πολύ όμορφη ανάμνηση γεμάτη ευωδιά από τα λουλούδια ιδιαίτερα της πασχαλιάς. Περνούσαμε τα λουλούδια σε κλωστή να κάνουμε τις γιρλάντες που θα στόλιζαν τον επιτάφιο.
 Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ξαναπήγα.
*
Στον Χολαργό με τον Άγγελο μικρό στα 3 ή 4 πρέπει να ήταν, φαγώθηκε να έρθει μαζί μας στην Ανάσταση, έτσι κι αλλοιώς με τον ύπνο δεν τα είχε καλά.
 Πάμε λοιπόν και όταν έγινε η Ανάσταση και άρχισαν τα μπαμ μπουμ από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά έπαθε τέτοιο πανικό από τους ήχουςπου έκανε καιρό να το ξεπεράσει.
 Και μετά μεγαλύτερος τον θυμάμαι να σκεπάζει τα αυτιά του με το Χριστός Ανέστη.
*
Και για το Πάσχα ράβαμε καινούρια ρούχα, ναι τότε ερχόταν η μοδίστρα σπίτι, μας έπαιρνε τα μέτρα, κάναμε πρόβες με τις καρφίτσες να μας τσιμπάνε και ήταν υπέροχη η αίσθηση του νέου υφάσματος στο δέρμα.
Βέβαια μέχρι και την εφηβεία η μαμά μας έντυνε ίδια και τις δυό, όλα ίδια, ακόμα και τα παλτά!
Τώρα πια θυμάμαι με πολλή τρυφερότητα εκείνα τα καρώ ταγιεράκια που κουμπώναν πίσω με “χρυσά” κουμπιά, τα κόκκινα παλτά μας, τις ζακέτες τις ριγέ που μας έπλεκε εκείνη κι ένα σωρό άλλα.




 Μόνο τα παπούτσια ήταν  διαφορετικά!
*
Μα πιο πολύ μου έχει μείνει στο μυαλό εκείνη η ροζ λινή φούστα με τις πιέτες στην μιά πλευρά.
-Και το λινό είναι ιδιαίτερο υφάσμα, να το προσέχεις πώς θα κάθεσαι, μη το λερώσεις, μη… μη…
Τίποτα δεν με ένοιαζε, η ροζ λινή μου φούστα με έκανε να δείχνω δεσποινίδα, 
μεγάλη βρε παιδί μου, και την λάτρευα.
*
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά, στιγμιότυπα της ζωής μου με άρωμα Πάσχα και πασχαλιάς,
 που ποτέ δεν μου στέριωσε.
 Ευτυχώς έχει ο γείτονας.







 
Μου λείπει ο πατέρας μου, μου λείπει η θεία Κανέλλα
,μου λείπει η μαμά μου όταν ήταν νέο κορίτσι τότε και εμένα μου φαινόταν μεγάλη,
 μου λείπω εγώ παιδί και ο τρόπος που έβλεπα τον κόσμο, μου λείπουν πολλά.
 Έχω άλλα. Όλα βαίνουν όπως θέλουν εκείνα, εγώ κάνω ότι μπορώ.
*
Να είστε όλοι καλά, Καλό Πάσχα σε όλους.

Η πρώτη φωτογραφία από την Μονή της Παναγίας της Μαυριώτισσας στην Καστοριά.
Την δεύτερη μάλλον ο  μπαμπάς ή η θεία Κατίνα μας την είχαν βγάλει.
Η τρίτη με τις πασχαλιές του γείτονα.
 

1 σχόλιο:

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Απόλαυσα την αναδρομή σου στο παρελθόν.
Καλή Ανάσταση και του χρόνου με υγεία.