2014/03/30

Έλα μου ντε... -δεν βρίσκω τίτλο! -

Πολλές φορές θέλω να κανω ανάρτηση,
να γράψω εδώ και δεν το κάνω...
Γιατί δεν έχω "ένα" θέμα, γιατί έχω πολλά και ανακατεμένα,
χωρίς αρχή και τέλος,
λίγο τουρλουμπούκι δηλ.!
Στα πιο πολλά δικά σας είναι πιο ολοκληρωμένα τα θέματα.
Βέβαια είναι και χαζομάρα μου,
ανακατεμένα μου έρχονται,
ε, ας τα γράψω ανακατωμένα πια κι εγώ! τι θέλω;
για χαρά και επικοινωνία είμαστε εδώ.
Αυτό πράττω λοιπόν σήμερα.


Αυτή ήταν η "λεκτική" μου παρέμβαση στο περσινό ημερολόγιο.
Πάει το '13 αλλά  κάτι ήθελα να κάνω την προτασούλα,
έτσι,


την κορνίζωσα, κάνοντας κρακελέ σε μια παλιά κορνιζούλα.
Είναι το 2ο κρακελέ μου ... θα μάθω!


Ντοματίνια και σκιά.


Ήταν πεντανόστιμα με λίγο λαδάκι και ρίγανη.


Σαν την μύγα μέσ' το γάλα! Ακριβώς έτσι ήταν μέσα στο σακουλάκι.
Ενιωθε μοναδικό!


Ίσα που την πρόλαβα! ήταν όμορφη όμως η φουσκίτσα.

 Ένας μικρός κρατήρας στην φέτα του τοστ...
 (έτσι το "είδα", και μετά το έφαγα!).


Ριζούλες, ένα νέο φυτό, στο ποτήρι προς ώρας.


Μπουμπούκιασαν.



Από το "Το Ζεν και η Τέχνη της Ευτυχίας" του Κρις Πρεντις,
που ξαναδιαβάζω, και ως συνήθως το καταλαβαίνω καλύτερα,
"νιώθω" αυτά που διαβάζω.


Γεμισε ο κήπος  ροζ μαργαρίτες, κουκλιά είναι!







 Μου άρεσε πολύ αυτό το συννεφο, σαν "μαλλί της γριάς" σε άσπρο.


Υδρατμοί στον καθρέπτη του γυμναστηρίου που στεγνώνουν
σε τέλειους κύκλους... μου έκανε εντύπωση.


Δεν κατάφερα να μάθω ούτε ποδήλατο...
αλλά τρελλαίνομαι για μηχανές, είμαι εξαίρετη ... συνοδηγός!
Δεν είναι μια κούκλα;


Χωρίς σχόλιο.
(σε γραφείο...)



 Μια υψοβοφία την έχω... αλλά αγαπάω πολύ τα σχήματα
και την  προοπτική.


Μια κάρτα που με κάνει να χαμογελάω...


Λίγο κόκκινο στο τζάμι του παραθύρου κι όλα γίνονται πιο όμορφα.


Μου άρεσε...


Το βιβλίο που μόλις άρχισα, δώρο από την Άσπα.
Ο Μπουκάι μου αρέσει πολύ, είναι μεγάλος  "παραμυθάς".
-με την έννοια του οτι αυτό που θέλει να πει το λέει με μοναδικά
υπέροχες ιστορίες -
Θα σας πω όταν το τελειώσω κι αυτό.

 Το παλιό μηχάνημα προβολής  στην είσοδο του "Αθήναιον".


Ενα ποίημα που αγαπώ πολύ,
κι εδώ με διαφορετική εστίαση και  με μια  άλλη φωτό μαζί (layer),
όπως το ανήρτησα στο Φλικρ αφιερωμένο
για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, 21/3



 Σας αφήνω με την ηλιόλουστη προσφορά μου.

Αγάπη σε  όλους σας από μενα.

Φιλιά.

υ.γ. τόσα που έγραψα πάλι τίτλο δεν βρίσκω...α....



2014/03/25

Εθνική επέτειος, Ευαγγελισμός, Γενέθλια κ.α.

Από το πρωί μου έχει καρφωθεί στο μυαλό
η ... "Μαντώ Μαυρογένους"!
ναι, η ταινία με την Τζένη Καρέζη, τον Πέτρο Φυσούν,
και τον Αλκη Γιαννακά αν δεν κάνω λάθος.
Θυμήθηκα που την είχα δει ένα πρωινό μαζί με το σχολείο μου,
πρέπει να ήμουν στην 5η ή στην 6η γυμνασίου.
Ναι... τότε ήταν εξατάξιο το γυμνάσιο 
και εξαήμερο και χτυπάγαμε
 και κανονικά εξάωρα κάθε μέρα! (πολλά 6 άρια!) 
Ένεκα ημέρας μάλλον, 
αλλά μου έχει μείνει αυτή η αίσθηση της σκοτεινής αιθουσας, 
τα γέλια,  οι φωνές των παιδιών, το ότι δεν κάναμε μάθημα
και ήταν σαν  εκδρομή ένα πράγμα,
οι φουστανέλες και τα άλογα, τα όπλα, 
οι έρωτες εν μέσω επανάστασης, και
την αντίθεση  του λαμπερού μεσημεριάτικου ήλιου όταν βγαίναμε
από την αίθουσα.
Θυμάμαι και την Καρέζη πάνω στο άλογο, τόσο όμορφη.
*
Κάναμε παρέλαση κάθε τέτοια μέρα,
κορίτσια και αγόρια με τις στολές μας, 
με βήμα ρυθμικό μπροστά στο πλήθος, 
καμαρωτοί, χαρούμενοι,
σφυρίγματα, κέρματα που πέφταν μπροστά μας,
φύσαγε και σηκωνόντουσαν λίγο και οι φούστες μας
που όλο κόντεναν γιατί εμείς ψηλώναμε συνέχεια.
Μετά κάναμε βόλτες και θέλαμε να πηγαίνουμε αργά στο σπίτι,
κανείς δεν τρελλαινόταν για μπακαλιάρο σκορδαλιά.
*
Μερικά χρόνια μετά τέτοια μέρα
μετά από μια όμορφη εγκυμοσύνη ο γιόκας μου αποφάσισε
να ξεμυτίσει στον κόσμο.
Εχουν περάσει 31 χρόνια!
Πω...πω... πότε ήταν που έκανα παρέλαση
 με την μπλε ζυπ-κυλότ μου (της μόδας τότε ),
πότε ήταν που έγινα μαμά,
για πότε το μωρό έγινε 31 χρόνων άντρας;;;;;;
Εχασα το λογαριασμό και το μέτρημα! 
*
Εξακολουθώ να μην τρελλαίνομαι για μπακαλιάρο και σκορδαλιά,
αλλά τα φτιάχνω κάθε τέτοια μέρα,
βλέπω τα νέα παιδιά να παρελαύνουν, και θυμάμαι,
έχω κάτι αιώνες να δω συμμαθητή και συμμαθήτρια,
εξακολουθώ να πηγαίνω σινεμά,
βράδυ κατά προτίμηση! 
και ξαναζώ την ημέρα εκείνη στο μαιευτήριο,
την  εύκολη γέννα μου, το μωρό μου όταν το πρωτοαντίκρυσα,
την πρώτη κραυγούλα του,
το πρώτο βλέμμα του
 -που ξέρω οτι δεν ήταν ακριβώς βλέμμα,
δεν με "είδε"-,
αλλά τον είδα εγώ, τον "είδα", 
και ήταν η πιο "καθαρή", "αληθινή" στιγμή της ζωής μου.
*
25η Μαρτίου λοιπόν, 
με θύμησες απο κινηματογραφικές φουστανέλες,
μπακαλιάρο και σκορδαλιά,
και γεννητούρια.




Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην Ραφήνα
με τον απογευματινό ήλιο να το ομορφαίνει.


Ηταν φαγανό μικρό, δεν είχα παράπονο!


Χρόνια σου πολλά μωράκι μου,
ναι, μην νευριάζεις, για μένα πάντα θα είσαι το "μωράκι" μου.
-κι αφού δεν θέλεις να σε φωτογραφίζω... 
ε, ορίστε μια παλιά φωτό σου -.


Καλοκαιράκι σε ένα κάμπινγκ κόντρα στον ήλιο.
Μα πώς περνάει ο καιρός!!!






Με  λουλουδια από τον κήπο μου και τις ακούραστες μελισσούλες
εύχομαι,
Χρόνια Πολλά σε όλους  όσους και όσες γιορτάζουν
Χρονιά Πολλά σέ όλους!
σας φιλώ.




















2014/03/18

Μια έκθεση, βόλτα και ροζέ κρασί.

Βόλτα στο κέντρο με την Δ.
Χαζεύουμε τα μαγαζιά,
 φωτογραφίζουμε  οτι μας τραβάει την προσοχή,
σχολιάζουμε...


 Αυτό το απογευματινό φως,
αυτός ο γαλάζιος ουρανός...

 Εχει στυλ.

 Τα κολάζ που σχηματίζονται από τις αφίσσες-διαφημίσεις
μου αρέσουν πάντα πολύ.



Λίγο κουνημένη, αλλά είπα να σας την δείξω.



Χαμογελάω κάθε φορά που περναω από εκεί.








Αντανακλαση και λοξή! Τρελλαίνομαι και για τα δυό!


 



Οι ζωγραφισμένες σκιές πανέξυπνη  ιδέα.










Περιμένοντας...


Αυτή η αφίσσα, η φωτογραφία, μου αρέσει Πάρα Πολύ!





Στην είσοδο μαγαζιού με έργα τέχνης στην Ρόμβης.



Και φτάσαμε στο Pure Bliss που ήταν και η έκθεση με θέμα την Γυναίκα.
 Πολύ όμορφο και χαρούμενο μαγαζί.

 Ομαδική έκθεση, με τίτλο Wo(h!)Men,


H Δ. μπροστά σε φωτος του Παναγιώτη Τσίκου.
























Και Ντιέγκο Ριβερα στον τοίχο.







Ροζέ για μένα, άσπρο για την Δ.

 Παιχνίδια με τις σκιές.

Την Κυριακή είδα την Φιλομένα, 
με την καταπληκτική Τζουντυ Ντεντς και τον Στηβεν Κούγκαν.
 Εξαιρετικές  ερμηνείες, ωραία δουλειά του Στηβεν Φρίαρς.

"Η ανάρτηση αφιερωμένη στην Aντιγονούλα
που της λείπει η Αθήνα".

Φιλιά σε όλους σας.