2010/12/31

Απολογισμός;;;

Αυτή η χρονιά δεν ήταν και η πιο εύκολη.
Και προσωπικά και  κοινωνικά.
Είχε ζόρια, αλλαγές, ανακατάξεις, απογοητεύσεις, ανατροπές.
Είχε όμως και χαρές, και δημιουργίες  και γέλια, και βόλτες και ήλιο και θάλασσα, και φίλες και οικογένεια αγαπημένη, και μουσικές και  λίγη τρέλα...
Είχε από ολα.
Κρατάω λοιπόν τα καλά.

Κρατάω το χαμόγελο της υπέροχης ανιψιάς μου Λ.

Όταν τα νέα παιδιά μπορούν να χαμογελούν ακόμα,
υπάρχει ελπίδα, για όλους μας.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ  ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

2010/12/27

Ένα χαμόγελο, δύο χαμόγελα...

Περίπου 2 μήνες πριν, μεσημεράκι, στην Αγ. Κωνσταντίνου, μερικούς δρόμους κάτω από την Ομόνοια.
Την βλέπω να στέκεται στο πεζοδρόμιο, στην γωνία.
Δεν φαίνεται πάνω από 15 χρόνων.
Στενή και κοντή φουστίτσα, ένα μπλουζάκι πολύ κοντό, το μισό στήθος έξω.
Άτσαλα, και πολύ βαμμένη.
Περιμένει... πελάτη.
Σταματώ και την κοιτάζω,  πίσω της σε μικρή απόσταση 2 τύποι, με όχι και την καλύτερη έκφραση  στα πρόσωπα τους.
Την κοιτώ και της χαμογελάω.
Με κοιτάει και αμέσως  μετά κοιτάζει αλλού.
Χαμογελάω, με ξανακοιτάει.
Οι 2 λεβέντες κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους και έρχονται πιο κοντά.
Εξακολουθώ να  της χαμογελάω, με το στομάχι μου κόμπο,  η ανιψιά μου είναι στην ηλικία της, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί...
Τώρα το βλέμμα της είναι πάνω μου, τα μάτια μου στα δικά της.
Το τι είδα μεσα σε εκείνα  τα μάτια, είναι ακόμα στο μυαλό μου.
Και μου χαμογελάει και εκείνη.
Δειλά στην αρχή, μετά το χαμόγελο πλαταίνει.
Δυό θηλυκές υπάρξεις, χαμογελούν η μια στην άλλη, κι αυτό το χαμόγελο γίνεται νήμα, αόρατο που μας δένει, πέρα από όσα οι άλλοι μας έχουν βάλει να μας χωρίζουν.
Θέλω να κάνω ένα βήμα πιο κοντά  να την πάρω από το χέρι και να φύγουμε από εκεί... το θέλω τόσο πολύ...
και μάλλον το κάνω το βήμα, γιατί οι 2 τύποι έρχονται πίσω της, την τραβάνε και την παίρνουν μαζί τους, ενώ με αγριοκοιτάνε και κάτι λένε έντονα σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω.
Έφυγαν.
Εγώ με το χαμόγελο παγωμένο, μετά από λίγο συνεχίζω τον δρόμο μου.
Λίγο πιο πέρα 2 αστυνομικοί, έτρωγαν σάντουιτς, και όπως περνάω κάτι λένε και σκάνε στα γέλια.
Το κοριτσάκι είναι στο μυαλό μου ακόμα.
Δεν θα ξεχάσω το χαμογελό της, φαντάζομαι τη ζωή της και αρρωσταίνω.
Νιώθω ανήμπορη να κάνω κάτι, τι θα μπορούσα να κάνω, να πάρει η ευχή;;;


Προπαραμονή Χριστουγέννων, στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια.
Ένα παληκαράκι, που κουτσαίνει, απίστευτα βρώμικο ,με ένα βλέμμα θολό,  έρχεται κοντά μου.
Καλέ, κυρία, θέλω να πιω μια πορτοκαλάδα, δεν έχω καθόλου χρήματα, δώσε μου κάτι.
Του  χαμογελάω και πιάνουμε την κουβέντα.
Αυτά που ακούω, με κάνουν να θέλω να κλάψω.
Στο πόδι του που  φοράει σαγιονάρα, έχει μια μεγάλη πληγή.
Πρέπει να σε δει γιατρός, το πόδι σου είναι χάλια.
Ντρέπομαι να πάω στον γιατρό. Έχω να κάνω μπάνιο 2 μήνες, ο γιατρός θα σιχαθεί να με ακουμπήσει.
(Ένα κάψιμο στο στομάχι το νιώθω).
Λέει για χρόνια σε ίδρυμα, για οικογένεια που δεν γνώρισε, για... για..
Κάποια στιγμή  πρέπει να φύγω,  τον χαιρετάω και γυρνάω να απομακρυνθώ.
Μου ακουμπάει τον ώμο, ξαναγυρίζω.
Ξέρεις, κυρία, κατα βάθος είμαι καλό παιδί,  αλλά  έχασα τον δρόμο, χάθηκα... καταλαβαίνεις, ε;  και μου χαμογελάει.
Θέλει να έχω καλή γνώμη γιαυτόν,  εγώ που δεν θα τον ξαναδώ μάλλον, ποτέ,μιλάει η έρημη, τσαλακωμένη περηφάνια του.
Τα λόγια του με κάνουν κομμάτια.
Φεύγω με μια αίσθηση ανημπόριας και απελπισίας.
Τι μπορώ να κάνω να πάρει η ευχή;;;
Λίγα βήματα πιο εκεί 3 άλλα απελπισμένα παιδιά, φωνάζουν και χτυπάνε ένα  τοίχο, έτσι.
Στα εκδοτήρια οι ανθρωποι βγάζουν τα εισιτηριά τους, ρίχνουν μια ματιά και φεύγουν.
Όπως έφυγα και εγώ.
Τι πρέπει να κάνουμε για να μπορούν να  γιορτάζουν όλοι οι άνθρωποι;


(οι φωτό από βίντεο αρτ που "παίζουν" αυτή την εποχή στους τοίχους του σταθμού μετρό της Ομόνοιας)

2010/12/20

KAΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΜERRY, MERRY CHRISTMAS

Η μικρή  Τeteel,
 και η μεγάλη Teteel,
 σας εύχονται
 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
να περάσετε όμορφα, όπως θέλει ο καθένας,
με τους ανθρώπους που αγάπαει,
να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε (όσο μπορείτε),
να κάνετε όλα αυτά που θέλετε και δεν προλαβαίνετε τον άλλο καιρό,
και να γίνετε, να γίνουμε για λίγο παιδιά...
αυτά νιώθουν περισσότερο τις γιορτές.
Και σαν παιδιά  ας ανοίξουμε τα μάτια μας 
και την καρδιά μας,
περιμένοντας το θαύμα!
Ένα θαύμα που πάντα έρχεται..., φτάνει να το πιστεύουμε,
το θαύμα της Αγάπης!


Καλές Γιορτές σε όλες και όλους.
Οι φωτό με την βοήθεια του Dumpr-photo fun

2010/12/15

Το νόμπελ Ειρήνης και ο σταυρός μου.

Το φετινό νόμπελ Ειρήνης είναι φυλακισμένο.
Αντιφατικά πράγματα... η Ειρήνη στην Φυλακή;;;
Ο Λιου Σιαομπό είναι στην φυλακή, σαν αντιφρονούντας.

Στα νέα του Σαββάτου στην στήλη του Μιχάλη Μήτσου, διάβασα ένα ποιημά του.
Σας αντιγράφω δύο στροφές:

Την ζωή που έκανα σ'έναν τόπο μακρινό
την εξόρισα σ'αυτό το ανήλιαγο μέρος
για να φύγω από την εποχή της γέννησης 
του Χριστού, 
δεν μπορώ να αντικρύσω τη ματωμένη εικόνα
στο σταυρό.
- - - - - - - - - - - - - - - - -
Αμέτρητες νύχτες πίσω από σιδερόφρακτα
παράθυρα,
και οι τάφοι πέρα από το φως των αστεριών
αποκαλύπτουν τους εφιάλτες μου.
Πέρα από ένα ψέμα 
δεν μου ανήκει τίποτα.


Αυτός ο σταυρός είναι η πρώτη μου προσπάθεια στο κρακελέ.
Όταν διάβασα το ποίημα, τον τύλιξα στο σύρμα, και του τον αφιέρωσα.
 Ποτέ ξανά η Ειρήνη σε Φυλακή.


The nobel  Peace  prize 2010 is imprisoned.
Liou Xiaobo is in  prison as a dissident.
Peace is in Prison!!!


This cross is my first attempt  at krakelee. Ι wrapped  a wire around it and i  dedicated it, to him.

Never again the Peace into a Prison.

2010/12/11

Το Μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης.

Χωρίς άλλα λόγια.
Διαβάζουν :η  Ιουλίτα Ηλιοπούλου και ο Μίκης Θεοδωράκης.



Καλό Σαββατοκύριακο.

2010/12/09

Η Αργυρώ και το Τρίο Στούτζες.

Μου αρέσουν πολύ τα λουλούδια, τα δένδρα, τα φυτά γενικά.
Με γεμίζουν χαρά, να τα βλέπω, να τα αγγίζω, να τα μυρίζω, και να τα φωτογραφίζω βεβαίως.
Ελπίζω να συμφωνούν και αυτά.
Θα σας γνωρίσω δύο που έχω μέσα στο σπίτι.
Την Αργυρώ, την ζέρμπερα,και
το Τρίο Στούτζες, τις τουλίπες μου,
εδώ είναι οι βόλβοί τους που μολις έχουν σκάσει μύτη, μετά από την νάρκη του καλοκαιριού. (η φωτό δεν είναι πολύ καλή).
Και τα 2 θέλανε αλλαγή γλάστρας. Πήρα γλάστρες πλαστικές για πιο ελαφρές, αλλά δεν μου άρεσαν έτσι σκέτες.
Τους έκανα λοιπόν ντεκουπάζ,



και 2 κοντινές:


Δεν είναι καλύτερες τώρα;
 Χρησιμοποίησα σελίδες της Lifo, έτσι έχουν και ενημερωτικό χαρακτήρα.
Μόνο που πρέπει ν'αλλάξω όνομα στο Τρίο Στούτζες. Πέρισυ οι 3 βολβοί  είχαν βγάλει 3 τουλίπες.
Τώρα μεγαλώνουν 6 υπέροχα βλασταράκια.
Πώς να τα βγάλω;;;
Τα εξάδυμα του Καναδά δεν μου αρέσει καθόλου σαν όνομα...
Δώστε μου ιδέες...
Καλό απόγευμα σε όλους.

2010/12/06

Για τον Παύλο. For Pavlos.

Πριν 20 χρόνια, τέτοια μέρα, μεσημέρι, οδηγούσα προς το σχολείο για να πάρω το παιδί.
Το άκουσα στο ραδιόφωνο.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν νεκρός.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. 
Τον έκλαψα τον Παύλο. 
Αγαπάω πολύ την δουλειά του, την μουσική του, την φιλοσοφία του.
20 χρόνια μετά, αναρωτιέμαι, πως θα ήταν τα πράγματα στην ελληνική μουσική αν ο Παύλος ζούσε. 


 

Paylos  Sidiropoulos, a greek  rock  musician, singer, song writer.
20 years without him.
I love very much his voice, his songs, his music, his philosophy.
I wonder how would be the greek music if he was alive.

Ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον Παύλο, έχει το Ως3 .

2010/12/01

Καλό μήνα. Have a wonderful December.

Καλό μήνα σε όλους.
Και με λίγο  κρύο  θα τον ήθελα παρακαλώ...
Γιατί για χιόνι, δεν το βλέπω...

Αυτά τα συννεφάκια μου θυμίζουν Μαλλί της Γριάς,δεν έχω δίκιο;
Τhese clouds remind me  of  cotton candies, don't they?

 Ηave a wonderful month December, full of joy and celebrations. 
Kisses.

2010/11/29

Για ένα παιδί.

Βλέποντας  στην ανάρτηση της Αχτίδας  την  φωτό
 με τον εγγονό της τον Δημητράκη να κάνει τα πρώτα του βήματα και να κρατιέται από το τραπέζι θυμήθηκα κάτι λόγια από ένα  "ποίημα" που είχα γράψει γύρω στα 16 μου.
Έψαξα στην  χαρτούρα μου, το βρήκα... και του το αφιερώνω με πολύ αγάπη. 


Για ένα παιδί.
Βλέπω το γιό μου, να έρχεται σε μένα
με τα χεράκια του, απλωμένα.
Αδέξια, παραπατώντας,
τα πρώτα του βήματα...
Ω, θεούλη μου,
από το κρεββάτι στο τραπέζι,
δυό μέτρα, πόσο μακρύς ο δρόμος...
Βλέπω τον γιό μου, ένα παιδί,
σκέπτομαι τον άλλο δρόμο του, τον δύσκολο, τον μεγάλο,
που θέλει αγώνα... πόσο μακρύς ο δρόμος...
Θέλω να φωνάξω σ'όλο τον κόσμο πως ο γιός μου
έκανε τα πρώτα του βήματα!!!
Να το μάθει ο κόσμος, να φοβηθεί ο κόσμος,
να αλλάξει ο κόσμος,
γιατί ο γιός μου θα περπατήσει σε αυτόν τον κόσμο
και πρέπει να τον βρει σωστό, καλό, αληθινό.
Πρέπει ν'αλλάξει ο κόσμος, γιατί έρχεται ο γιός μου,
έρχεται ένα παιδί!
Και στα μάτια ενός παιδιού όλα φαντάζουν όμορφα,
θά'ναι έγκλημα να δει  μια μέρα
οτι υπάρχει πόνος, αδικία, κακία.
Θα πικραθεί, θα πονέσει και είναι έγκλημα
να υπάρχει πόνος στην καρδιά ενός παιδιού.
Πρέπει να το μάθει ο κόσμος, πρέπει ν'αλλάξει ο κόσμος,
έρχεται ένα παιδί!




(16 ήμουνα να είστε επιεικείς).


Δέκα  χρόνια μετά όταν έμεινα έγκυος ήμουνα σίγουρη οτι θα κάνω κόρη.
Έκανα γιό. Το ποιημα μου είχε και μια δόση προφητείας.
Φιλιά.

2010/11/25

Χρόνια Πολλά, Κατερίνα!

 Σήμερα γιορτάζει η αδελφή μου, η Κατερίνα.
Είναι όμορφη, γλυκειά, συμπονετική, υποστηρικτική, αστεία, και αγαπάει όλο τον κόσμο.
Χρόνια Πολλά αδελφούλα.
Η ζωή περνάει πιο όμορφα επειδή υπάρχεις εσύ δίπλα μου.
Να είσαι γερή, δυνατή, χαρούμενη, πάντα αγαπημένοι με τον υπέροχο  αντρούλη σου  και να καμαρωνέτε την καταπληκτική κόρη σας (και φοβερή ανιψιά μου...). 





Today is my sister's  Κaterina, Name Day.
My sister is beautiful, sweet, supportive, compassionate, funny and she loves all the world.
Happy Name Day little sister.
Life is more beautiful because of you.
I wish you to be healthy, strong, joyful, and always  loved with your wonderful husband and both be proud for your amazing daughter  and  my awesome niece, also.
Music from Amelie, movie.

Χρόνια Πολλά και σε όλες τις Κατερίνες των μπλογκς, και όχι μόνον, να είστε καλά κορίτσια.



2010/11/22

Κολάζ. Collage.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.
Όπως είχα γράψει και στην πρώτη μου ανάρτηση, έχω πολλές αγάπες.Μια από αυτές είναι  τα κολάζ.
Να φτιάχνω,  μου αρέσει η όλη διαδικασία, από το να ψάχνω να βρώ εικόνες, να τις συνδυάζω, να με εκπλήσει το αποτέλεσμα γιατί άλλο είχα στο μυαλό μου και άλλο έφτιαξα τελικά..., και να βλέπω των άλλων,και τον δικό τους τρόπο έκφρασης, και  για να πέρνω ιδέες.
Το πρώτο μου κολάζ, my first collage.                              
Πρέπει να το έφτιαξα γύρω στα 15 μου.

Εδώ ένα που έκανα φέτος,
  
Nowhere. 


Eν καιρώ θα σας δείξω και άλλα.
Να είμαστε όλοι καλά.

Good morning, everybody.
Ι like very much to make collage, i enjoy the whole  procedure, and i love to see other's work on those.
At the photos above my first collage, i made it when i was 15, and one that i made this year.
I'll show you more in the future.
I wish you, all, to have a wonderful week.

2010/11/18

The Circle Game - Joni Mitchell

Aυτό το τραγούδι μου αρέσει πολύ. 
Το άκουσα πρώτη φορά στην ταινία "Φράουλες και Αίμα", με την φωνή της Buffy Sainte  Marie.
Eδώ με την φωνή της Joni Mitchell.
Ο χρόνος που κάνει κύκλους, και τ'αλλάζει όλα...
"Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, μόνο να κοιτάξουμε από που έχουμε έρθει..."

I love this song very much.
Ι heard it  for the first time in the movie "Strawberry Statement"  by Buffy Sainte Marie.
Here by Joni Mitchell.
The circle game of the time...
The time which changes everything...

2010/11/15

Θυμάμαι... πάντα. I remember... always.

Ήταν μόνο 17 χρόνων.
Βοηθούσε σαν εθελοντής τραυματιοφορέας.Το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου του 1973 τον σκότωσαν, λίγο πιο πέρα από το Πολυτεχνείο.
Ήταν ο πρώτος νεκρός εκείνων των φρικτών ημερών.
Ήμουνα 16 τότε.
Ο Διομήδης έγινε ο πρώτος  μου, σύγχρονος μου, ήρωας.
Η πρώτη επώδυνη πολιτική μου συνειδητοποιήση.
Τον θυμάμαι, πάντα, όχι μόνο κάθε Νοέμβριο.
Έχουν γραφτεί πολλά ποιήματα για όλα εκείνα τα παιδιά, για όλες εκείνες τις μέρες.Βρήκα αυτό το ποιήμα στο διαδύκτιο, δεν ξέρω ποιός το έχει γράψει:

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ
Τι μέρα είναι σήμερα;
Απ΄ την Τετάρτη μπήκα μέσα.
Τι να σας πω;
Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,
στα κάγκελα δεμένα χέρια,
χέρια πλακάτ, κεφάλια, όπλα,
τι να σας πω;
Και βέβαια είχε αίμα.
Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;
Τ΄ αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,
πολλά τσιγάρα,
κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.
Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;
Ή, καλύτερα ένα τσιγάρο.
Μα, ναι ... ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες, Τρεις χιλιάδες;
κι άσε τους έξω..
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ
απ΄ την Τετάρτη... ή την Τρίτη;
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,
με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπο της.
Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...
Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πως τη λένε.
Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,
έξω απ΄ τα κάγκελα,
όχι, μέσα απ΄ τα κάγκελα,
όχι.. έξω...
Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Όχι, δε θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα...
Δυο φαντάροι μ΄ έκρυψαν σ΄ ένα σκουπιδοτενεκέ.
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,
μάτια, μαλλιά, τα μάτια στα κάγκελα,
ανάμεσα στα κάγκελα...
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...
Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Πώς να τα πω με τη σειρά;
Πέρασαν κι άλλοι από δω;
Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους;»
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,
δε θέλω επίδεσμο...
Με συγχωρείται, πρέπει να πηγαίνω,
η μάνα μου θ΄ ανησυχεί.
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω...
Μα ναι... ήμουνα ΕΚΕΙ
Για όλους εκείνους που θυσιάζουν τη ζωή τους για τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους.
Με σεβασμό.

He was only seventeen.Τhey  murdered him in cold blood. Diomedes Komnenos  became my first hero. My first political   painful  awareness.
And because my English is bad, i  am copying  from Wikipedia:
Diomedes Komnenos (Greek: Διομήδης Κομνηνός, 1956-1973), a Greek high school student, is believed to be the first casualty of the Athens Polytechnic uprising.
On the night of Friday, November 16, 1973, police forces started confronting the thousands of protestors gathered inside and outside the Polytechnic campus, located on Patission Street, one of the busiest in Athens. Komnenos was one of the many high school students barricaded inside the Polytechnic. At about 10:00 pm, the police used guns and smoke-bombs to evacuate the streets from the protestors. At the time, Komnenos had joined other students on the corner of September 3rd St. and Averof St.,[1] exactly across from the Polytechnic. The students were reportedly hit by sniper fire from the roofs of the neighbouring buildings. Komnenos was killed at 10:15 pm.
Diomedes Komnenos is considered by many a heroic symbol of the Athens Polytechnic uprising.[2] The student uprising is credited for helping trigger the eventual collapse of the military regime which ruled Greece since April 21, 1967. Nevertheless, the Polytechnic uprising was used as a pretext by junta hardliner Brigadier Dimitrios Ioannides to overthrow George Papadopoulos on November 25, 1973 and to put and end to a "liberalisation process" headed by Spiros Markezinis. The Ioannidis regime collapsed on July 1974 following the escalation of events in Cyprus that led to metapolitefsi.
For all those who sacrifice their lives for their ideals, their ideas.
With respect. 

2010/11/11

Αλλαγές- Changes.

Οκτώ μέρες είχα να βγω  στην αυλή.
Κι όταν βγήκα εχθές, όλα είχαν αλλάξει...
Η Αμπελώπη από πράσινη έγινε κόκκινη,  
τα  χρυσάνθεμα μου, άνθισαν επιτέλους,

η βουκαμβίλια, άνθισε ξανά,

και ένας καινούριος ιβίσκος
έκανε την εμφανισή του.   
Μέχρι και ένας νέος γάτος εμφανίστηκε...

 Αν υποψιαστώ οτι όλα συνεχίζονται κανονικά, χωρίς εμένα, οτι όλα δεν γυρίζουν γύρω από εμένα... θα... θα...
Μα γυρίζουν όλα γύρω από εμένα... (από τον ίλιγγο...).
Φιλιά.




Ι went out in the yard after 8 days... and all have changed...
Ambelopi became red from green, bougainvillea  bloomed again, chrysanthemum finally, is full of flowers,and a new hibiscus was there. (the photos  above).
Even a new cat was appeared...
Does the world  continue without me?... don't they all  turn around me?
Yes, all swirl  around me...( from vertigo...).
Κisses.



2010/11/05

Αναγκαστική αποχή...

 Όχι, δεν εγκατέλειψα το μπλογκ μου, μόλις που το έφτιαξα...
Αλλά το αυχενικό μου σύνδρομο (τρομάρα του...), με  στομαχικό ίλιγγο με έχει βγάλει  νοκ άουτ από την Τετάρτη τα ξημερώματα.
Ένιωσα λίγο καλύτερα και κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά η βάρκα μου ακόμα  κουνιέται επικίνδυνα.
Θα επανέλθω δριμύτερη, μόλις νιώσω καλύτερα.
Φιλιά σε όλους.


Νο, i haven't  abandoned my blog.
My cervical syndrome  with  stomach vertigo has knocked me down from Wednesday's early morning.
I felt a little better and i am  writting this post, but my boat is still rocking.
I'll be back stronger soon.
Kisses to all of you.

2010/11/01

Καλό μήνα!

Καλημέρα, σε όλους.
Βρήκα αυτό το βιντεάκι και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Είναι αυτό που λέει ο τίτλος, Μικρές Χαρές, απλά πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα, που δεν τα προσέχουμε, δεν τα βιώνουμε όπως θα έπρεπε, διοτι βιαζόμαστε, έχουμε άλλα στο μυαλό μας, και... και... 
Η ευυχία όμως είναι αυτό... στιγμές όμορφες μέσα στη μέρα, που θα έπρεπε να τις  ζούμε όπως τους αξίζει.
Το σήμερα έχουμε μόνο κι αυτή η στιγμή είναι πολύτιμη.
Εύχομαι να σας αρέσει. Καλό μήνα σε όλους.

Good morning to all of you.I found this video and i want to share it with you.
It is about the title says: Simple Pleasures, simple things that we take for sure, and don't pay attention, we don't experiance them as we should, becouse we are in a hurry, have something else in our minds, etc... etc... 
But happiness is this... moments, nice, beautiful moments that we have to live as they deserve them. We have only  today,this moment, and it is valuable.
Have a wonderful day and a great month October.


2010/10/30

Νά'μαι κι εγώ.

  Το σκεφτόμουν πολύ καιρό, δίσταζα,  δεν ήξερα (και δεν ξέρω...) πως ακριβώς να το κάνω, ψάχνοντας όλο και κάτι βρίσκω,αλλά το ήθελα κιόλας, πολύ. 
  Έτσι το αποφάσισα και να'μαι κι εγώ.
Θέλω να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου, τα συναισθηματά μου, τις ελπίδες μου, τους φόβους μου, την χαρά μου, τις ανακαλύψεις μου, τις αγάπες μου, (έχω πολλές).
ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚA!

Here i am!
Finally, i managed to made this blog!
I am so excited about that.  
I want to share with you my thoughts, my feelings, my hopes, my fears, my joy, my  discoveries, my loves, ( i have so many...).
Deb, Brenda, and Susan, my sweet friends from Texas, i am a blogger, too!!!
It is so nice to join you, here.