2011/06/28

Παρελθόν-Παρόν...

Αυτά τα δοχεία για ζάχαρη και καφέ,
τα είχαν αγοράσει  οι γονείς μου, στην δεκαετία του 50!
Τα χρησιμοποιούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Εδώ και αρκετό καιρό τα έχω εγώ.
Ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας,
είναι πάντα ζωντανό μέσα μου,
μόνο που τα βλέπω κάθε μέρα...

Εδώ τα "ζωντάνεψα"  κι αυτά,  λίγο!!!
 Μοιάζουν  ευχαριστημένα, νομίζω!!!

2011/06/17

Ιστοί και ηλιοβασιλέματα...

Τελικά οι αράχνες είναι πολύ προκομμένες!
Εδώ στην εξοχή κιόλας, τις βοηθάει και ο αέρας; συνέχεια 
πλέκουνε...
Απλώνεις τα ρούχα στο σχοινί να στεγνώσουν και μέχρι να τα μαζέψεις, η αράχνη έχει κάνει ιστό από το ένα μανταλάκι
στο άλλο!
Ποτίζοντας το απόγευμα έβρεξα έναν ιστό:

κι ένας στεγνός ιστός.

Τελειώνοντας το πότισμα είχε αρχίσει να σουρουπώνει.
Το ηλιοβασίλεμα από το δρομάκι μας...
Καληνύχτα!

2011/06/13

Πραγματάκια...

Αυτό το καλοκαίρι, δεν έχει αρχίσει ακόμα...
Ζούμε μια  Άνοιξη, που κρατάει και τραβάει... και τραβάει...
Περίεργα είναι, αλλά και ωραία...
Κάνω τις δουλειές της  εποχής, διαβάζω πάντα,
αυτές τις μέρες  το: Ο Μαξ είναι σημαντικός.
Της  Λόρα Γιάφε.
Μια μητέρα δίνει το λόγο στο παιδί της, άτομο 
"με ειδικές ανάγκες",  που δεν μπορεί να μιλήσει,
και παίρνει κι αυτή τον λόγο και του απευθύνεται
σαν σε ενήλικα, και του μιλάει για τις αμφιβολίες της, 
τον εκνευρισμό της, όσα δεν καταλαβαίνει σε αυτόν,
αλλά και την περηφάνια της.
Δυνατό, τρυφερό, συγκινητικό!
Έφτιαξα μερικά κολάζ,
αλλά οι φωτό δεν μου βγήκαν καλές,
μόνο αυτό φαίνεται καλύτερα:


και έναν παλιό δίσκο,
τον  έκανα ντεκουπάζ, με χαρτιά από περιτυλίγματα,
και 2 φωτό από περιοδικό.
Ήθελαν  λίγο καλύτερο στρώσιμο οι φωτό,
αλλά και πάλι   είναι πολύ καλύτερος από πριν!










 και εδώ το πίσω μέρος, (ναι, έκανα και το πίσω...)
από εξώφυλλο της Lifo...

Καλή εβδομάδα να έχουμε...

2011/06/12

Αντίο Μαουνίτσα...

Χτές αποχαίρετησα το παλιό μου αυτοκίνητο...
Εννέα χρόνια μαζί μου,  την είχα ονομάσει Μαουνίτσα.
Γιατί δένομαι τόσο πολύ με τα πράγματα;  με τα μέταλλα;
Δεν μπορούσα να της πω ούτε "στο καλό",  αφού θα πάει 
για ανακύκλωση, και θα γίνει κομματάκια.
Ακούμπησα το χέρι μου στο ζεστό από τον ήλιο μέταλλο της,
και της είπα "Ευχαριστώ"...
Για  όλες τις διαδρομές που με πήγε και με έφερε σώα...
για όλες τις ώρες που πέρασα μαζί της, 
με το ραδιόφωνο πάντα ανοιχτό, να τραγουδάω 
ή να ακούω,
για το παράθυρο στην οροφή, που έβαζε περισσότερο φως
και  αέρα,
για τις ώρες που μας περίμενε να τελειώσουμε 
το μπάνιο στην θάλασσα,
και μετά γεμίζαμε το πάτωμα της  με  άμμο...
για τα ψώνια και τα μπαγκάζια που μετέφερε,
για όλους τους  φίλους και δικούς μου
που  τόσα χρόνια δεχόταν στα καθισματά της...
Για τις δύσκολες στιγμές που έζησα μέσα της,
γιατί εγω κλαίω στο αυτοκίνητο πολλές φορές,
για τα ξεσπάσματα και  τους τσακωμούς,
και για τις όμορφες ώρες, 
με λόγια γλυκά, χαρά και γέλια...

Όταν ήρθε ο γερανός να την πάρει, είδα οτι υπήρχε
ένα άλλο αυτοκίνητο ήδη επάνω,
έτσι η Μαουνίτσα πήγε και τοποθετήθηκε  επάνω του...
Τουλάχιστον είχε παρεούλα σε αυτή την τελευταία της βόλτα...

2011/06/09

Χρώματα...

Το πρώτο μας ηλιοτρόπιο "άνοιξε",
και σήκωσε το κεφαλάκι του προς τον ήλιο...



Η ροδιά είναι γεμάτη λουλούδια και μικρά ροδάκια...
Μακάρι να μην τα ρίξει ο αέρας,
ή να μην σκάσουν όπως πέρυσι.


Και η καινούρια βουκαμβίλια η πορτοκαλιά,
είναι τόσο όμορφη!


Δεν χρειάζεται να ψάξω μακριά για να βρω χρώμα,
είναι δίπλα μου, έξω από την πόρτα μου...
Ευχαριστώ...

2011/06/07

Ποιήματα.

Μια φίλη, μου γνώρισε την δουλειά μιας κύπριας ποιήτριας,
της Χριστιάνας Αβρααμίδου.
Υπέροχα μικρά ποιήματα, κομψοτεχνήματα,
γεμάτα συναίσθημα, παλμό, δάκρυα, 
αγάπη, απελπισία, χαρά, ζωή...



Σας αντιγράφω μερικά...



Πάνω που πίστευα πως είχες τελειώσει- αρχί-
νησες,
μα την καλή μου διάθεση
δεν είχα ετοιμάσει,
μια σούπα ζεστή να σου φτιάξει
(τις τσάντες απ' τους ώμους να σου πάρει)
και με ευλάβεια απ' τη ζωή μου
να σου δείξει πώς να βγεις.
----


Μια φορά και έναν καιρό
της Αγάπης ζήτησα να μ'αγαπήσει.
Την βάφτισα κάτι ολότελα απλό
που έμελλε να γίνει το όνομα σου.
------




Δεν είναι οι λέξεις, μην το πεις.
Άλλοι ευθύνονται 
για την κατάντια της αγάπης.
-----



Δεν ξέρω τί μου συμβαίνει,
κρατάει όμως πολύ,
και σώθηκε η υπομονή
από την τόση ζέστη.
------


ΠΟΝΑΩ...
σε γόνατα, δάχτυλα, χείλη.
Μα πιο πολύ πονάω
που έφυγες πριν ένα λεπτό,
χωρίς να δεις πού πονάω
να πονέσεις.


Όλες οι μέρες χιόνι.
Χριστιάνα Αβρααμίδου.