2018/09/29

Η Καλοσύνη των ανθρώπων.







Αυτή η φράση που την συνάντησα κάπου στην εφηβεία μου και ακόμα δεν ξέρω ποιός την είπε, με σημάδεψε, έγραψε μέσα μου και έγινε η προσωπική μου θρησκεία.
Κι εκείνο το άλλο που λέει "Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν".
Με αυτά πορεύτηκα στη ζωή μου.
Η πίστη μου όλα αυτά τα χρόνια έχει δεχτεί πολλά χτυπήματα, πάρα πολλά, κι εγώ λυγίζω, απελπίζομαι για λίγο και μετά ξαναγυρνάω στην ίδια πεποίθηση. Στην καλοσύνη των ανθρώπων, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μου την δικαιώνει, με τις πράξεις του, με τις ιδέες του.
Πρίν λίγες μέρες η πίστη μου δέχτηκε κλωτσιές, δυνατές, άγριες, απελπιστικά οργισμένες, την έβαλαν κάτω και την κοπάναγαν πάνω σε σπασμένα γυαλιά, όπως το κεφάλι του άτυχου Ζακ. Δυσκολεύομαι να συνέλθω.
Δεν συνέρχομαι κι εύκολα τώρα πια, μεγάλωσα, δεν έχω αντοχές στην απανθρωπιά

 και στην τυφλή οργή.
Σήμερα διάβασα για εκείνον που είχα δει στο βίντεο να τους σταματάει, διάβασα τί είπε
http://newpost.gr/…/mesa-sto-aima-einai-katw-pesmenos-tha-t…
και καταλαβαίνω οτι δεν παγώνουν όλοι, ή δεν παρακολουθούν ατάραχοι ένα μακέλεμα μπροστά τους, θα υπάρχει κάποιος-α που θα πει ένα "Σταματήστε, τί πάτε να κάνετε!".
Εχω διαβάσει τα απίστευτα αισχρά και άσχημα πράγματα για όλο αυτό το γεγονός.

 Τα υλικά πάνω από την ανθρώπινη ζωή; Όχι μωρέ και πάλι όχι
. Αν κινδυνέψει η ζωή σου να αμυνθείς, εδώ δεν έγινε κάτι τέτοιο.
 Το παραζαλισμένο αγόρι που δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει τον πυροσβεστήρα, ήταν εγκλωβισμένο, ας περίμεναν την αστυνομία. Εγώ αυτό θα έκανα. Τέλος.

Θα περάσουν οι μέρες και θα έρθω στα ίσα μου. Με την πίστη μου πληγωμένη και γρατσουνισμένη, αλλά εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων, γιατί υπάρχει, 

γιατί υπάρχουν άνθρωποι "καλοί", γιατί υπάρχουν "άνθρωποι".
 Δεν ξέρω ποιοί είναι περισσότεροι και ούτε με νοιάζει πια, αλλά αφού υπάρχουν εγώ θα είμαι πιστή στην θρησκεία μου.
Να είμαστε όλοι καλά και αφού δεν μπορούμε να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον (Τ. Λειβαδίτης) τουλάχιστον ας προσπαθούμε να ζούμε ο ένας Με τον άλλον, ο ένας Για τον άλλο.

 Ουτοπικό; ίσως, αλλά αυτό ονειρεύομαι.

(στην φωτό τα σύννεφα της προηγούμενης ανάρτησης, "πειραγμένα")







Δημόσιες υπηρεσίες και άνθρωποι...

Δημόσιες υπηρεσίες σήμερα...
Στον ΕΟΠΥΥ, η κοπέλα που εξυπηρετεί δεν έχει και πολύ τα κέφια της, είναι λίγο μουρτζούφλα...
Μιλάει απότομα και με το ζόρι, μιλάει όμως, γιατί έχω πέσει και σε άλλους που δεν μιλάνε!
 Οταν έρχεται η σειρά μου μου λέει τι να κάνω, τι να συμπληρώσω, μου δανείζει και στυλό,
- Μην ξεχάσεις να το δώσεις πίσω, μου θυμίζει.
Τελειώνω, της δίνω και το στυλό και σηκώνει τα μάτια της και με κοιτάει,
 -Α είναι πολύ ωραία, λέει με πλατύ χαμόγελο
 -Ποιά; ρωτάω εγώ.-
 Τα σκουλαρίκια σου που δεν είναι ίδια! άλλο στο ένα αυτί άλλο στο άλλο, δεν σετάρουν.
-Ναι σπανίως τα σετάρω της απαντώ.

 Χαμογελάει ακόμα και τώρα βλέπω πόσο όμορφα μάτια έχει πίσω από τα γυαλιά της.
Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων, ένα κάτι τι μικρό και χαμογελάνε βρε παιδί μου και μιλάνε γλυκά.

*
Στην εφορία μετά, στην ουρά των Εσόδων.
Μία κυρία μουρμουράει για το ότι της χρεώνουν ενφια ενώ της είχαν πει οτι είναι μηδενικό φέτος το ποσό.
-Να κοίτα εδώ, μηδενικό, τίποτα στο ποσό οφειλής και τώρα αυτό με 85 ευρώ! Και οι λογιστές είναι κι αυτοί... α... τσιράκια της εφορίας έχουν γίνει, α στο καλό και χάνω το μεροκάματο και θα τελειώσω σήμερα; ή θα χάσω κι άλλο; ( τώρα δεν μουρμουράει τα λέει φωναχτά)

 Μας παιδεύουν όλοι τους κακό χρόνο να έχουν που να τους χεριάσει ο χάρος!
Ε, εκεί το πάτησα το γέλιο δεν άντεξα αλλο...
Με κοιτάει και απορημένη μου λέει 

-Γελάς; δεν είναι καλή βρισιά αυτή; είναι η χειρότερη που ξέρω! έτσι την λέμε εμείς.
-Χάλια βρισιά είναι αλλά έτσι όπως τα λες... απ' την άλλη το πιστεύεις; θέλεις να πεθάνουν όλοι εδώ μέσα; θα πεθάνουμε κάποια στιγμή αλλά όταν θα έρθει η ώρα μας,ο χάρος αποφασίζει μόνος του ότι και να πεις... Θέλεις να πεθάνει το κοριτσάκι πίσω από το γκισέ; τι σου φταίει το έρμο; Θα την βρεις την άκρη, κάποιο μπέρδεμα θα έχει γίνει, υπομονή και αν χρειαστεί πατάς και την φωνή αλλά αν χρειαστεί και μην φωνάζεις τον χάρο να τους χεριάσει όλους! δεν λέει.
Με κοιτάει και χαμογελάει, κάποιος άλλος κάτι την ρωτάει, κουβέντα γίνεται, σαν να γνωριζόμαστε καιρό.
Τελειώνω, και φεύγοντας της λέω

 -Καλή δύναμη τσαούσα.
-Αχ, ευχαριστώ απαντά χαμογελώντας, Καλό φθινόπωρο, όλα καλά να είναι, μου εύχεται.

 Ετσι μου ήρθε να της πω να πάμε για καφέ μόλις τελειώσει, αλλά τελικά δεν το είπα.
Οταν βγήκα έξω τα σύννεφα έκαναν γιορτή στον ουρανό και έμοιαζαν με άσπρο μαλλι της γριάς, εκείνο το γλυκό το ροζ που τρώγαμε μικρά στα πανηγύρια, σε άσπρη έκδοση όμως! 

  Φαντάστηκα να τα δαγκώνω και γέμισα γλύκα.





 Και αυτά έλαβαν χώρα στις 13 του Σεπτέμβρη.
*

Αυτή η ανάρτηση και η επόμενη γίνονται εδώ μετά από προτροπή της φίλη μου της Μαριλένας
εγώ πιστευω οτι είναι πλεονασμός να γράφω τα ίδια και εδώ και στο φ/μπ, αλλά εκείνη λέει οτι το μπλογκ είναι σαν ημερολόγιο, τα βρίσκεις όλα πιο εύκολα, τα θυμάσαι καλύτερα. Της κάνω το χατήρι.