2019/09/25

Ο ήχος;  των δακρύων.






Βράδυ αρχές του Ιουνίου στο Θησείο.
 Μπαίνω τρέχοντας στο βαγόνι του μετρό, αργά αλλά πολύς ο κόσμος.
 Δίπλα μου ένας νεαρός αφρικανός με εκείνη την καρώ πλαστική τσάντα στην πλάτη του που ποιός ξέρει τί είχε μέσα, το εμπόρευμα του που μέχρι πριν λίγο θα είχε απλωμένο σε κάποιο πεζούλι.
Μπροστά μας μια γυναίκα με σκυφτό το κεφάλι, εγώ και νεαρός με την πλάτη στην πόρτα εκείνη προς εμάς γυρισμένη. Φασαρία πολλή, μιλάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους , ο θόρυβος του τρένου…
Το κατάλαβα λίγα λεπτά μετά, η γυναίκα έκλαιγε.
 Σιγανά, με εκείνη την αναπνοή την διακεκομμένη, με ένα ελαφρό τρεμούλιασμα στους ώμους της. Δεν σήκωσε το κεφάλι της καθόλου, έκλαιγε σιωπηλά και είδα τα δάκρυα να κυλάνε πάνω στα μάγουλα της.  Μια δυό φορές τα σκούπισε με την παλάμη της, μετά τα άφησε έτσι.
 Κοίταξα τον νεαρό, την κοίταζε κι εκείνος.
Μπήκε κι άλλος κόσμος στην Ομόνοια ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.
Το μάγουλο της δίπλα μου, έβλεπα τα δάκρυα να κυλάνε και να στέκονται για λίγο στο πηγούνι της και μετά τα ακολούθησα με το βλέμμα μου στην κάθοδο τους, στο πάτωμα του βαγονιού, στο πόδι του νεαρού που φορούσε σαγιονάρες. Τράβηξε το πόδι του σαν κάτι να τον έκαψε.
 Και αυτά τα δευτερόλεπτα που έβλεπα την πτώση των δακρύων ήταν σαν να μην υπήρχε άλλος ήχος στο βαγόνι, παρά μια απέραντη σιωπή, κι εγώ να μπορούσα να ακούσω τον ήχο των δακρύων καθώς έπεφταν.
Μπορούσα;
Κατέβηκα στην Βικτώρια, Εκείνη έμεινε πίσω στο βαγόνι κλαίγοντας σιωπηλά.


 * * *
Στην φωτογραφία, πίνακας του Δήμου Σκουλάκη, που τον φωτογράφησα στο Μουσείο Μπενάκη στην έκθεση-αφιέρωμα στον καλλιτέχνη με τον τίτλο "Δήμος Σκουλάκης ο μεγάλος αντιφατικός".