2010/12/31

Απολογισμός;;;

Αυτή η χρονιά δεν ήταν και η πιο εύκολη.
Και προσωπικά και  κοινωνικά.
Είχε ζόρια, αλλαγές, ανακατάξεις, απογοητεύσεις, ανατροπές.
Είχε όμως και χαρές, και δημιουργίες  και γέλια, και βόλτες και ήλιο και θάλασσα, και φίλες και οικογένεια αγαπημένη, και μουσικές και  λίγη τρέλα...
Είχε από ολα.
Κρατάω λοιπόν τα καλά.

Κρατάω το χαμόγελο της υπέροχης ανιψιάς μου Λ.

Όταν τα νέα παιδιά μπορούν να χαμογελούν ακόμα,
υπάρχει ελπίδα, για όλους μας.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ  ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

2010/12/27

Ένα χαμόγελο, δύο χαμόγελα...

Περίπου 2 μήνες πριν, μεσημεράκι, στην Αγ. Κωνσταντίνου, μερικούς δρόμους κάτω από την Ομόνοια.
Την βλέπω να στέκεται στο πεζοδρόμιο, στην γωνία.
Δεν φαίνεται πάνω από 15 χρόνων.
Στενή και κοντή φουστίτσα, ένα μπλουζάκι πολύ κοντό, το μισό στήθος έξω.
Άτσαλα, και πολύ βαμμένη.
Περιμένει... πελάτη.
Σταματώ και την κοιτάζω,  πίσω της σε μικρή απόσταση 2 τύποι, με όχι και την καλύτερη έκφραση  στα πρόσωπα τους.
Την κοιτώ και της χαμογελάω.
Με κοιτάει και αμέσως  μετά κοιτάζει αλλού.
Χαμογελάω, με ξανακοιτάει.
Οι 2 λεβέντες κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους και έρχονται πιο κοντά.
Εξακολουθώ να  της χαμογελάω, με το στομάχι μου κόμπο,  η ανιψιά μου είναι στην ηλικία της, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί...
Τώρα το βλέμμα της είναι πάνω μου, τα μάτια μου στα δικά της.
Το τι είδα μεσα σε εκείνα  τα μάτια, είναι ακόμα στο μυαλό μου.
Και μου χαμογελάει και εκείνη.
Δειλά στην αρχή, μετά το χαμόγελο πλαταίνει.
Δυό θηλυκές υπάρξεις, χαμογελούν η μια στην άλλη, κι αυτό το χαμόγελο γίνεται νήμα, αόρατο που μας δένει, πέρα από όσα οι άλλοι μας έχουν βάλει να μας χωρίζουν.
Θέλω να κάνω ένα βήμα πιο κοντά  να την πάρω από το χέρι και να φύγουμε από εκεί... το θέλω τόσο πολύ...
και μάλλον το κάνω το βήμα, γιατί οι 2 τύποι έρχονται πίσω της, την τραβάνε και την παίρνουν μαζί τους, ενώ με αγριοκοιτάνε και κάτι λένε έντονα σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω.
Έφυγαν.
Εγώ με το χαμόγελο παγωμένο, μετά από λίγο συνεχίζω τον δρόμο μου.
Λίγο πιο πέρα 2 αστυνομικοί, έτρωγαν σάντουιτς, και όπως περνάω κάτι λένε και σκάνε στα γέλια.
Το κοριτσάκι είναι στο μυαλό μου ακόμα.
Δεν θα ξεχάσω το χαμογελό της, φαντάζομαι τη ζωή της και αρρωσταίνω.
Νιώθω ανήμπορη να κάνω κάτι, τι θα μπορούσα να κάνω, να πάρει η ευχή;;;


Προπαραμονή Χριστουγέννων, στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια.
Ένα παληκαράκι, που κουτσαίνει, απίστευτα βρώμικο ,με ένα βλέμμα θολό,  έρχεται κοντά μου.
Καλέ, κυρία, θέλω να πιω μια πορτοκαλάδα, δεν έχω καθόλου χρήματα, δώσε μου κάτι.
Του  χαμογελάω και πιάνουμε την κουβέντα.
Αυτά που ακούω, με κάνουν να θέλω να κλάψω.
Στο πόδι του που  φοράει σαγιονάρα, έχει μια μεγάλη πληγή.
Πρέπει να σε δει γιατρός, το πόδι σου είναι χάλια.
Ντρέπομαι να πάω στον γιατρό. Έχω να κάνω μπάνιο 2 μήνες, ο γιατρός θα σιχαθεί να με ακουμπήσει.
(Ένα κάψιμο στο στομάχι το νιώθω).
Λέει για χρόνια σε ίδρυμα, για οικογένεια που δεν γνώρισε, για... για..
Κάποια στιγμή  πρέπει να φύγω,  τον χαιρετάω και γυρνάω να απομακρυνθώ.
Μου ακουμπάει τον ώμο, ξαναγυρίζω.
Ξέρεις, κυρία, κατα βάθος είμαι καλό παιδί,  αλλά  έχασα τον δρόμο, χάθηκα... καταλαβαίνεις, ε;  και μου χαμογελάει.
Θέλει να έχω καλή γνώμη γιαυτόν,  εγώ που δεν θα τον ξαναδώ μάλλον, ποτέ,μιλάει η έρημη, τσαλακωμένη περηφάνια του.
Τα λόγια του με κάνουν κομμάτια.
Φεύγω με μια αίσθηση ανημπόριας και απελπισίας.
Τι μπορώ να κάνω να πάρει η ευχή;;;
Λίγα βήματα πιο εκεί 3 άλλα απελπισμένα παιδιά, φωνάζουν και χτυπάνε ένα  τοίχο, έτσι.
Στα εκδοτήρια οι ανθρωποι βγάζουν τα εισιτηριά τους, ρίχνουν μια ματιά και φεύγουν.
Όπως έφυγα και εγώ.
Τι πρέπει να κάνουμε για να μπορούν να  γιορτάζουν όλοι οι άνθρωποι;


(οι φωτό από βίντεο αρτ που "παίζουν" αυτή την εποχή στους τοίχους του σταθμού μετρό της Ομόνοιας)

2010/12/20

KAΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΜERRY, MERRY CHRISTMAS

Η μικρή  Τeteel,
 και η μεγάλη Teteel,
 σας εύχονται
 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
να περάσετε όμορφα, όπως θέλει ο καθένας,
με τους ανθρώπους που αγάπαει,
να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε (όσο μπορείτε),
να κάνετε όλα αυτά που θέλετε και δεν προλαβαίνετε τον άλλο καιρό,
και να γίνετε, να γίνουμε για λίγο παιδιά...
αυτά νιώθουν περισσότερο τις γιορτές.
Και σαν παιδιά  ας ανοίξουμε τα μάτια μας 
και την καρδιά μας,
περιμένοντας το θαύμα!
Ένα θαύμα που πάντα έρχεται..., φτάνει να το πιστεύουμε,
το θαύμα της Αγάπης!


Καλές Γιορτές σε όλες και όλους.
Οι φωτό με την βοήθεια του Dumpr-photo fun

2010/12/15

Το νόμπελ Ειρήνης και ο σταυρός μου.

Το φετινό νόμπελ Ειρήνης είναι φυλακισμένο.
Αντιφατικά πράγματα... η Ειρήνη στην Φυλακή;;;
Ο Λιου Σιαομπό είναι στην φυλακή, σαν αντιφρονούντας.

Στα νέα του Σαββάτου στην στήλη του Μιχάλη Μήτσου, διάβασα ένα ποιημά του.
Σας αντιγράφω δύο στροφές:

Την ζωή που έκανα σ'έναν τόπο μακρινό
την εξόρισα σ'αυτό το ανήλιαγο μέρος
για να φύγω από την εποχή της γέννησης 
του Χριστού, 
δεν μπορώ να αντικρύσω τη ματωμένη εικόνα
στο σταυρό.
- - - - - - - - - - - - - - - - -
Αμέτρητες νύχτες πίσω από σιδερόφρακτα
παράθυρα,
και οι τάφοι πέρα από το φως των αστεριών
αποκαλύπτουν τους εφιάλτες μου.
Πέρα από ένα ψέμα 
δεν μου ανήκει τίποτα.


Αυτός ο σταυρός είναι η πρώτη μου προσπάθεια στο κρακελέ.
Όταν διάβασα το ποίημα, τον τύλιξα στο σύρμα, και του τον αφιέρωσα.
 Ποτέ ξανά η Ειρήνη σε Φυλακή.


The nobel  Peace  prize 2010 is imprisoned.
Liou Xiaobo is in  prison as a dissident.
Peace is in Prison!!!


This cross is my first attempt  at krakelee. Ι wrapped  a wire around it and i  dedicated it, to him.

Never again the Peace into a Prison.

2010/12/11

Το Μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης.

Χωρίς άλλα λόγια.
Διαβάζουν :η  Ιουλίτα Ηλιοπούλου και ο Μίκης Θεοδωράκης.



Καλό Σαββατοκύριακο.

2010/12/09

Η Αργυρώ και το Τρίο Στούτζες.

Μου αρέσουν πολύ τα λουλούδια, τα δένδρα, τα φυτά γενικά.
Με γεμίζουν χαρά, να τα βλέπω, να τα αγγίζω, να τα μυρίζω, και να τα φωτογραφίζω βεβαίως.
Ελπίζω να συμφωνούν και αυτά.
Θα σας γνωρίσω δύο που έχω μέσα στο σπίτι.
Την Αργυρώ, την ζέρμπερα,και
το Τρίο Στούτζες, τις τουλίπες μου,
εδώ είναι οι βόλβοί τους που μολις έχουν σκάσει μύτη, μετά από την νάρκη του καλοκαιριού. (η φωτό δεν είναι πολύ καλή).
Και τα 2 θέλανε αλλαγή γλάστρας. Πήρα γλάστρες πλαστικές για πιο ελαφρές, αλλά δεν μου άρεσαν έτσι σκέτες.
Τους έκανα λοιπόν ντεκουπάζ,



και 2 κοντινές:


Δεν είναι καλύτερες τώρα;
 Χρησιμοποίησα σελίδες της Lifo, έτσι έχουν και ενημερωτικό χαρακτήρα.
Μόνο που πρέπει ν'αλλάξω όνομα στο Τρίο Στούτζες. Πέρισυ οι 3 βολβοί  είχαν βγάλει 3 τουλίπες.
Τώρα μεγαλώνουν 6 υπέροχα βλασταράκια.
Πώς να τα βγάλω;;;
Τα εξάδυμα του Καναδά δεν μου αρέσει καθόλου σαν όνομα...
Δώστε μου ιδέες...
Καλό απόγευμα σε όλους.

2010/12/06

Για τον Παύλο. For Pavlos.

Πριν 20 χρόνια, τέτοια μέρα, μεσημέρι, οδηγούσα προς το σχολείο για να πάρω το παιδί.
Το άκουσα στο ραδιόφωνο.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν νεκρός.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. 
Τον έκλαψα τον Παύλο. 
Αγαπάω πολύ την δουλειά του, την μουσική του, την φιλοσοφία του.
20 χρόνια μετά, αναρωτιέμαι, πως θα ήταν τα πράγματα στην ελληνική μουσική αν ο Παύλος ζούσε. 


 

Paylos  Sidiropoulos, a greek  rock  musician, singer, song writer.
20 years without him.
I love very much his voice, his songs, his music, his philosophy.
I wonder how would be the greek music if he was alive.

Ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον Παύλο, έχει το Ως3 .

2010/12/01

Καλό μήνα. Have a wonderful December.

Καλό μήνα σε όλους.
Και με λίγο  κρύο  θα τον ήθελα παρακαλώ...
Γιατί για χιόνι, δεν το βλέπω...

Αυτά τα συννεφάκια μου θυμίζουν Μαλλί της Γριάς,δεν έχω δίκιο;
Τhese clouds remind me  of  cotton candies, don't they?

 Ηave a wonderful month December, full of joy and celebrations. 
Kisses.