Αντίο Μαουνίτσα...

Χτές αποχαίρετησα το παλιό μου αυτοκίνητο...
Εννέα χρόνια μαζί μου,  την είχα ονομάσει Μαουνίτσα.
Γιατί δένομαι τόσο πολύ με τα πράγματα;  με τα μέταλλα;
Δεν μπορούσα να της πω ούτε "στο καλό",  αφού θα πάει 
για ανακύκλωση, και θα γίνει κομματάκια.
Ακούμπησα το χέρι μου στο ζεστό από τον ήλιο μέταλλο της,
και της είπα "Ευχαριστώ"...
Για  όλες τις διαδρομές που με πήγε και με έφερε σώα...
για όλες τις ώρες που πέρασα μαζί της, 
με το ραδιόφωνο πάντα ανοιχτό, να τραγουδάω 
ή να ακούω,
για το παράθυρο στην οροφή, που έβαζε περισσότερο φως
και  αέρα,
για τις ώρες που μας περίμενε να τελειώσουμε 
το μπάνιο στην θάλασσα,
και μετά γεμίζαμε το πάτωμα της  με  άμμο...
για τα ψώνια και τα μπαγκάζια που μετέφερε,
για όλους τους  φίλους και δικούς μου
που  τόσα χρόνια δεχόταν στα καθισματά της...
Για τις δύσκολες στιγμές που έζησα μέσα της,
γιατί εγω κλαίω στο αυτοκίνητο πολλές φορές,
για τα ξεσπάσματα και  τους τσακωμούς,
και για τις όμορφες ώρες, 
με λόγια γλυκά, χαρά και γέλια...

Όταν ήρθε ο γερανός να την πάρει, είδα οτι υπήρχε
ένα άλλο αυτοκίνητο ήδη επάνω,
έτσι η Μαουνίτσα πήγε και τοποθετήθηκε  επάνω του...
Τουλάχιστον είχε παρεούλα σε αυτή την τελευταία της βόλτα...