2019/06/25

Το αλφαβητάρι της ζωής μου.


Όταν ήμουν μικρή πριν ακόμα πάω στο σχολείο, ήθελα να μάθω να διαβάζω.
 Ήθελα να διαβάζω μόνη μου τα παραμύθια και τις ιστορίες που μου διάβαζε η μαμά και ο μπαμπάς, να τις ξαναδιαβάζω όσες φορές ήθελα. Και τα άλλα βιβλία που υπήρχαν σπίτι, ήθελα να μπορώ να τα διαβάζω όλα.
Οι ιστορίες με μάγευαν, ακόμα με μαγεύουν.

Ο μπαμπάς προσφέρθηκε να με μάθει  τα γράμματα, να τα γράφω και να τα προφέρω.
Μα η μαμά είχε τις αντιρρήσεις της,
 -Πρέπει να μάθει και να κεντάει, και να ράβει! Αν παίζει την μισή μέρα και μετά γράφει ή διαβάζει πότε θα τα μάθει όλα αυτά που χρειάζονται σε ένα κορίτσι;;;

Βάλαν κάτω το μυαλουδάκι τους και έκαναν έναν συνδυασμό.

Ο μπαμπάς έκοβε την βάση από το πακέτο των τσιγάρων του, έγραφε επάνω το κάθε  γράμμα κι εγώ έπρεπε να το κεντήσω! ναι! με μια συγκεκριμένη βελονιά, νομίζω αυτή είναι η ριζοβελονιά.
Έτσι θα μάθαινα τα γράμματα και  μέχρι να τελειώσει το αλφάβητο θα είχα μάθει και την βελονιά.
Σατανικό;

Μου ήταν αφόρητο ζόρι το ράψιμο, και το κέντημα αργότερα, μετά τα εκτίμησα βέβαια, πολύ μετά.
 Αλλά όσο εγώ έραβα τα γράμματα με ριζοβελονιά και η Κατερίνα έπαιζε σαν την καλή χαρά έξω,  ζούσα μια κόλαση!

Αχ...


Τώρα 54 χρόνια που ο μπαμπάς έχει φύγει και τα καρτελάκια με τα ραμμένα γράμματα είναι Πολύτιμα για μένα. Με τα χέρια του έκοψε τα πακέτα, έγραψε το κάθε γράμμα, με επέβλεπε.
Με έμαθε  να γράφω κι επιτέλους αφού έμαθα και τους διφθόγγους που πολύ δύσκολοι μου είχαν φανεί, διάβαζα μόνη μου! τα πάντα όλα, και εφημερίδες που δεν καταλάβαινα τίποτα από το νόημα, αλλά διάβαζα και έγραφα!
Και έμαθα και την ριζοβελονιά να είναι ήσυχη και η μαμά! το κορίτσι της θα ξέρει και να ράβει!

Αυτό λοιπόν το πρώτο μου αλφάβητο, είναι το αλφάβητο της ζωής μου.

Ήθελα να φτιάξω την λέξη αγάπη  αλλά  έχω μόνο μία φορά το κάθε γράμμα, έτσι βγήκε η ΖΩΗ.







 Μια μολυβιά που ξέφυγε από το μπλε  στυλό του μπαμπά στην μέση του Ω.







 Η πίσω μεριά του Α, με την ταινία για τους φόρους και την τιμή του πακέτου, 5 δραχμές!








Στο δικό μου χέρι τα καρτελάκια, τόσα χρόνια μετά σαν να βρίσκω μια επαφή με τα χέρια του μπαμπά.

Α... το Υ κάπου χάθηκε μέσα στα χρόνια δεν το έχω πια.

2 σχόλια:

windrock studio είπε...

So very happy to see you here and to read a story of you and your dad, so sweet, dear Freedom.

Teteel είπε...

I am back again after many months...
I am glad you like my memories and my letters.