Παραλλαγές για τη γη.

Ξαναδιαβάζω το πολύ αγαπημένο μου βιβλίο,
Παραλλαγές για τη γη, της Έλενα Ρεμπελίνα.

Όσες φορές κι αν το διαβάσω πάντα την ίδια συγκίνηση νιώθω.

 Οσο αισθάνομαι την ανάγκη θα μιλώ. Όπως αισθάνομαι την 
ανάγκη θα γράφω. Όσο η αγάπη ζει μέσα μου  αζήτητη 
θα περιμένω.
Θα σε καλώ με κραυγές και με σιωπές, με φλυαρία και ευγένεια. Θα σε καλώ  μέσα στον εμπαιγμό και μέσα στην 
αποθέωση.
Θα σε καλώ ακόμα μέχρι να μπορέσω το αληθινό βήμα προς εσένα. Μέχρι να μ' ακούσεις θα σε καλώ.
Μέσ' από τα στρώματα των πετρωμάτων, που στέλλουν
πίσω τις φωνές μου, που τις απορροφούν και τις αφανίζουν μέσα στο σώμα της πέτρας. 
Θα σε καλώ μέχρις ότου το μέταλλο της φωνής μου εξευγενιστεί  όπως ένα παιδί που πρωτοέρχεται στον κόσμο.  Θα σε καλώ.
"Μακρινή μητέρα, Ρόδο μου Αμάραντο".