2018/04/30

Το θεραπευτικό κίτρινο, οι λέξεις, τα δάκρυα  κ.α.

Και πέρασαν μέρες με τον πόνο στη μέση μου να με έχει ρίξει νοκ άουτ.
Και πως περνάνε οι μέρες ξάπλα; διαβάζοντας!
Έτσι λοιπόν τέλειωσα την Αστυνομία του Τζο Νέσμπο που πολύ μου άρεσε και πρέπει να πω οτι ο Χάρι Χόλε είναι η καλύτερη παρέα. Ξέρει πότε να μιλά, και τί να πει, και ξέρει πότε να σωπαίνει.
Και του κόβει βρε παιδί μου! Το καλύτερο παρεάκι για πονεμένες και μη.




Διαβάζω σιγά σιγά  το 3ο τεύχος του περιοδικού Κύμα και το αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Ρηγόπουλο με ενθουσίασε, με συγκίνησε και χάρηκα που έστω και αργά μαθαίνω γι αυτόν και το έργο του. Ο Γιώργος Πυργάρης βάζει τίτλο στο άρθρο του "Ο άγιος ήλιος από την Αργολίδα" και πράγματι νοιώθω οτι του αξίζει.
Οτι ποίημα του διάβασα μου άρεσε και θα ψάξω να βρω και άλλα. Η ζωή του ενδιαφέρουσα,προσωπικότητα ιδιαίτερη και ασυμβίβαστη. Ένας αυθεντικός ποιητής. Γιώργο Δάγλα  και Άκανθε πολύ σας ευχαριστώ. (οι εκδότες του περιοδικού)
Σας γράφω εδώ απόσπασμα από το ποίημα του  "Ο νυχτερινός καβαλάρης"

Άντρας μαζί και σύννεφο
που επιμένει
να μη γονατίσει
μη την ήττα  αποδεχόμενος.
Μέσα στα αίματα βουτηγμένος
κάνει το στερνό βήμα
προς ΣΕ
που θα του βγάλεις τα καρφιά
από τα φτερά του
και θα σε ελευθερώσει.

....................

Άντρας μαζί και σύννεφο
και νυχτερινός καβαλάρης
στις πεδιάδες του κορμιού σου.



Και χθες που ήμουνα καλύτερα βγήκα στον κήπο  σιγά σιγά και είδα οτι η νυχωτή είχε ανθίσει και ήταν ένα κίτρινο ποίημα.




Και η λεβάντα το ίδιο...



Και ξέρω πια οτι η ζωή, η φύση συνεχίζει με δύναμη την πορεία της, ερήμην μας.
Θέλω όμως να μπορώ να παίζω κι εγώ, να με παίζουν, μην καθομαι απέξω.
Θέλω να μπορώ να παίζω. Το θέλω είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Διαβάζω επίσης λίγα ποιήματα την ημέρα από το βιβλίο της Τόνια Κοσμαδάκη "Σβήσε",
θα πω περισσότερα όταν τα διαβάσω όλα.
Και είναι βράδυ αργά  κι εγώ πονάω ξαπλωμένη στον καναπέ και διαβάζω αυτούς τους στίχους της:

{Είναι αντρειοσύνη να αγαπάς ρωγμές
να χωράνε στην καρδιά σου τα παράταιρα.}
(από το "Σώσε με")

... και δεν ξέρω σε ποιά ρωγμή μου ήρθαν και γλύστρησαν αυτοί οι στίχοι
 και άρχισα να κλαίω και να κλαίω,
και ήταν ένα ωραίο και θεραπευτικό κλάμα.
Κοίτα που αυτό το κοριτσάκι γράφει τόσο "αληθινά" και αυτά που γράφει με αγγίζουν, με φορτίζουν,
μπορεί και να λυτρώνουν.
Εχω εμπιστοσύνη σε αυτή τη  γενιά των νέων ποιητριών,(κι εχω γνωρίσει και αγαπήσει αρκετές εδώ στο διαδίκτυο), μικρές στην ηλικία αλλά βρε παιδί μου σοφές γεννήθηκαν;
Ή ο κόσμος που τους δώσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν είναι ο καλύτερος τις έκανε να γράφουν έτσι; Ή ...  Δεν έχει σημασία, σημασία  έχει που υπάρχουν και γράφουν.

Και μια που ο τίτλος είναι στα κίτρινα, έβαλα ένα λουλουδάκι νυχωτής να το σετάρω.

Και άλλη μια θαυμάσια συντροφιά το βιβλιαράκι της Φρανζουάζ Εριτιέ  "Το αλάτι της ζωής",
τι είναι αυτό που νοσταλγείς με αγάπη; τι θα σου έλειπε πιο πολύ αν ήταν να χαθεί για πάντα από την ζωή σου; αναρωτιέται η συγγραφέας και φτιάχνει ένα κολάζ από μικρές στιγμές, προσωπικές, μικρά τίποτα που όμως όταν τα θυμάσαι κάτι χαιδεύει την καρδιά σου.

...............
να σου αρέσουν οι λέξεις, η υφή τους μέσα στο στόμα, η αντηχησή τους,
.................
να έχεις ένα σωρό αφόρετες εσάρπες,
...................
να αγκαλιάζεις ζεστά και σφιχτά,
......................
να αφήνεις μια παπαδίτσα να περπατάει στο δάχτυλο σου,
....................
να θεωρείς την φιλία δέσμευση,
...................
ανάσκελα πάνω  στο χώμα, να κοιτάς τα σύννεφα και να νοιώθεις τη γη να γυρίζει,
................

και πολλά πολλά πολλά άλλα μικρά τίποτα που τελικά κάνουν μια ολόκληρη ζωή.
Το βιβλιαράκι αυτό βραβεύτηκε σαν το πιο αισιόδοξο  βιβλίο  του 2012 στην Γαλλία.


Ναι, πολλές φορές διαβάζω 2ή 3 βιβλία μαζί.

Και πέρασε η δύσκολη εβδομάδα και  είμαι καλύτερα και θα ξεπορτίσω πάλι γιατί πολύ κλείστηκα!
2-3 μέρες ακόμα και τι στο καλό θα είμαι περδίκι!

Σας αφήνω με ένα μικρό βιντεάκι με την νυχωτή μας  να σαλεύει στο χθεσινό αεράκι.

Καλό απόγευμα σε όλους.