Έτυχε να κοιτάξω κάτω,
μια στιγμή μετά και θα είχε συμβεί το μοιραίο...
Μου έκανε εντύπωση το χρώμα του, τα σχεδιάκια πάνω του,
οι κεραίες του!
Ένα αλλοιώτικο και όμορφο μαμούνι.
΄Ηταν στο πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία,
πάνω σε μια ατσάλινη πλάκα. ( ρολογιού νερού, μάλλον...)
Όποιος πέρναγε από εκεί θα το πάταγε, όπως παραλίγο κι εγώ.
Από την μια μεριά ήταν ο δρόμος και τα αυτοκίνητα,
απο την άλλη ο κήπος της πολυκατοικίας.
Έσκυψα και το έπιασα για να το ακουμπήσω στο γκαζόν της πολυκατοικίας για να βρει και άλλα μαμουνάκια και για να σωθεί.
Πάω να το σηκώσω... αλλά...
Είχε γραπωθεί με τα ποδαράκια του από την πλάκα,
και δεν μπορούσα να το κουνήσω με τίποτα.
Βρε καλό μου, βρε χαζό μου,
το κούνησα δεξιά αριστερά, βράχος! Βεντούζα είχε γίνει!
Το άφησα λοιπόν εκεί, αφού το φωτογράφησα πρώτα
για να το θυμάμαι.
Μερικές φορές πρέπει να εμπιστευομαστε το χέρι που απλώνεται
για να μας βοηθήσει.
Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος.
Σκέφτηκα οτι κι εμείς το ίδιο κάνουμε.
Οι αλλαγές τρομάζουν,
κι έτσι γραπωνόμαστε σε αυτό που ήδη ξέρουμε
κι ας είναι χάλια, κι ας "κινδυνεύουμε"...
Μπορεί η σωτηρία μας να είναι σε απόσταση αναπνοής
αν αφεθούμε να αλλάξουμε κάτι,
αν δεχθούμε την βοήθεια που μας δίνεται.
Δεν ξέρω τι απέγινε το όμορφο μαμουνάκι,
μακάρι να βρήκε μόνο του τον δρόμο για τον κήπο.
μια στιγμή μετά και θα είχε συμβεί το μοιραίο...
Μου έκανε εντύπωση το χρώμα του, τα σχεδιάκια πάνω του,
οι κεραίες του!
Ένα αλλοιώτικο και όμορφο μαμούνι.
΄Ηταν στο πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία,
πάνω σε μια ατσάλινη πλάκα. ( ρολογιού νερού, μάλλον...)
Όποιος πέρναγε από εκεί θα το πάταγε, όπως παραλίγο κι εγώ.
Από την μια μεριά ήταν ο δρόμος και τα αυτοκίνητα,
απο την άλλη ο κήπος της πολυκατοικίας.
Έσκυψα και το έπιασα για να το ακουμπήσω στο γκαζόν της πολυκατοικίας για να βρει και άλλα μαμουνάκια και για να σωθεί.
Πάω να το σηκώσω... αλλά...
Είχε γραπωθεί με τα ποδαράκια του από την πλάκα,
και δεν μπορούσα να το κουνήσω με τίποτα.
Βρε καλό μου, βρε χαζό μου,
το κούνησα δεξιά αριστερά, βράχος! Βεντούζα είχε γίνει!
Το άφησα λοιπόν εκεί, αφού το φωτογράφησα πρώτα
για να το θυμάμαι.
Μερικές φορές πρέπει να εμπιστευομαστε το χέρι που απλώνεται
για να μας βοηθήσει.
Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος.
Σκέφτηκα οτι κι εμείς το ίδιο κάνουμε.
Οι αλλαγές τρομάζουν,
κι έτσι γραπωνόμαστε σε αυτό που ήδη ξέρουμε
κι ας είναι χάλια, κι ας "κινδυνεύουμε"...
Μπορεί η σωτηρία μας να είναι σε απόσταση αναπνοής
αν αφεθούμε να αλλάξουμε κάτι,
αν δεχθούμε την βοήθεια που μας δίνεται.
Δεν ξέρω τι απέγινε το όμορφο μαμουνάκι,
μακάρι να βρήκε μόνο του τον δρόμο για τον κήπο.