2013/01/27

Σύννεφα...




To παιχνίδι των νεφών  στον Υμηττό,
από το μπαλκόνι της Σ.

Οδηγώντας στην βροχή...

Μου αρέσουν τόσο πολύ όταν αλλοιώνονται
οι εικόνες,
 μέσα από το πέπλο του νερού,  
πάνω στα τζάμια όταν βρέχει...
 
 






Μια άλλη πραγματικότητα...

2013/01/20

...όπως είναι...


Αν οι πόρτες της  αίσθησης ήταν καθαρές,
θα βλέπαμε το παν όπως είναι: Άπειρο και αιώνιο.


Από το "Τα κεραμίδια στάζουν"
του Χρόνη Μίσιου. 

2013/01/19

Έτσι...χωρίς τίτλο...

Λίγο από όλα σήμερα...

Πάντα μου κάνουν εντύπωση τα τυχαία κολάζ που σχηματίζονται
από τις διάφορες αφίσσες...

 τελείως σουρεάλ !

 εδώ μου αρέσει ο τίτλος του θεατρικού και το όνομα της σκηνής.

Και οι μέρες περνάνε, και έτσι και αλλοιώς,  
πάντα κάτι θα μου κάνει εντύπωση,
όπως τα καλτσάκια της Σίσσυ (η δασκάλα μου στην γιόγκα)
  δείτε τα κι εδώ,

 ο  ήλιος  με δόντια ή χωρίς,
που λούζει  τα γατάκια της Μαρίας, 
 ή  τα προβατάκια δίπλα στο σούπερ μάρκετ.

Να παίζω με τις ρυθμίσεις του κινητού για τις φωτος,
 και να με βάζω στην φυλακή και να έχω και τον όφι από κοντά!

Να χαμογελάω με τα όμορφα απλά πραγματάκια,
  όπως το ζευγαράκι στη  θήκη της χαρτοπετσέτας,
και να ορίζω το "μότο" της νέας χρονιάς,


Τα βράδυα γεμίζουν με γαλάζια φιλιά στην οθόνη,
  εδώ σκηνή από το Water for Elephants, με την Ρις Γουϊδερσπουν και τον Ρόμπερτ Πάτινσον,
και το γλυκό φως κεριών.
  Και
να χαίρομαι πάρα πολύ με μια χαρούμενη φωτό 
που μου έστειλε η φίλη μου η Ν.
με μια ζωγραφιά   παιδιών,
από τοίχο σε δημοτικό σχολείο  του Χαλανδρίου,
  παντού μπορείς να δεις  μια Ελευθερία!

Και σήμερα έτσι, ξαφνικά θυμήθηκα τις συμμαθήτριες μου
αυτές στην τελευταία τάξη του σχολείου...
Τόσα χρόνια έχουν περάσει,
ελαχιστες έχω δει από τότε...

Για όλες εκείνες που θυμάμαι και για εκείνες
 που έχω ξεχάσει,
αυτό το ποίημα της   Κατερίνας Αγγελάκη-Ρούκ:

Οι πέτρες φιλενάδες.

  Να 'ταν να γίνουν οι πέτρες φιλενάδες
η Αννούλα, η Μαρία, η Χριστίνα
εκεί στην πλαγιά, να μοιάζουν τα λιθάρια
με τα κεφάλια μας
σαν σκύβαμε πάνω στα βιβλία, στο σίδερο
τα φουστάνια να σιδερώσουμε για το χορό
να καίμε ολόκληρες σαν τα βότσαλα
όπως όταν μαυρίζαμε στην άμμο,
κυλάγαμε, γελάγαμε με γέλια πνιχτά
γιατί νιώθαμε νύχια αντρικά αρπαχτικά
να γαντζώνονται πάνω μας
για να ισορροπήσουν τα φανταστικά φτερά τους.

Και για τον έρωτα θα μιλάμε
οι πέτρες φιλενάδες
και θα ζηλεύει η μια την άλλη
για την αγάπη του ήλιου
που πάνω μας τρέχει
γλιστράει και φεύγει
χωρίς ποτέ να σταθεί
χωρίς ποτέ σε καμιάς
τη λίθινη αμασχάλη να κουρνιάσει.

«Να, οι καινούργιες φιλενάδες μου
οι εξομολογήτρες πέτρες»
θα πω στον ουρανό
σαν έρθει η στιγμη να τις συστήσω.


Να είμαστε όλοι καλά,
Φιλιά.
 

2013/01/08

Ενα γεναριάτικο απόγευμα.

Μια βόλτα στο Ζάππειο,
ένα κρύο αλλά ηλιόλουστο απόγευμα του Γενάρη.



Πάντα με γοητεύουν οι γραμμές των όμορφων κτιρίων.

  Θυμάσαι;  όταν είμαστε κι εμείς μικρά κοριτσάκια...

 Τα λατρεύω τα καρουζέλ...

...κι ο Άγιος Βασίλης σε αναμονή...
 

Παιχνίδια στο φως του σούρουπου...


 Ανθρωποι πάνε κι έρχονται, βιαστικά...
καιρός να γυρίσουμε κι εμείς σπίτι.

Καληνύχτα σας.