Γυναίκα.

Η φωτό από την καταπληκτική δουλεια του Antonis_dcd.


Είμαι μια δυνατότητα καρπών 
και μια δυνατότητα σκοταδιού και σιωπής.
Ακατάπαυστα. Χλιαρή.  Ενδιάμεση.  Περασματική.  
Αναποφάσιστη.   Είμαι γυναίκα.   Είμαι Κύπρος και  Άρτεμη.

Φοβάμαι και θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω.
Τα αίματα των γυναικών μέσα στους αιώνες με καλούν
σε πράξεις σκοτεινές, βίαιες, σε πληρωμή των θυσιών
με θυσίες.
Κι όμως ξέρω ταυτόχρονα πως η λέξη, η απάντηση,
δεν είναι  η πληρωμή μα η πληρότητα.  Η πλήρωση.

Δεν ήμουν κόρη. Δεν  είμαι γυναίκα.
Είμαι λίγοι σπόροι ριγμένοι σε μια πέτρα
κοντά στη θάλασσα της Αγίας Νάπας ή ένα κοχύλι ξεχασμένο
στους ασβεστώδεις βράχους της Πάφου.

Είμαι γυναίκα. 
Είμαι άνοιγμα προς το φως. Είμαι ζωή και δίνω ζωή.
Και μ'αυτά σπαζω κάθε οικειοποίηση. 
Κάθε κλείσιμο, κάθε ανακατάληψη. 
Με μένα τα πράγματα βρίσκουν ξανά τους δεσμούς τους 
με τη γη, τη θέση τους που παυει να είναι ή να λεγεται θέση.

 Είμαι Ελληνίδα.
Είμαι  άνθρωπος.
Είμαι γυναίκα. Δε γνωρίζω τίποτε άλλο 
από αυτό το τρέμουλο του αίματος
που περιμένει το πέρασμα από τη δοκιμασία στο φως. 
Το κορμί μου είναι κορμί που γεννά.
Το κορμί μου επαναστατεί ενάντια στο θάνατο.
Το κορμί μου νικά ακατάπαυστα το θάνατο.
Το κορμί μου πάλλεται από μιαν αγάπη που δεν εξαντλείται.

Ο δικός μου λόγος τρέχει αίμα.
Είναι περιοδικός.  Γυναικείος. Κατεχόμενος.

Τι σημαίνει είμαι γυναίκα;
Πώς είμαι γυναίκα χωρίς να το ξέρω;

Ποια κοιλιά και ποιά γλώσσα με κάνουν γυναίκα;


Δεν ξέρω ποιά είμαι.
Ξέρω τι επιθυμώ, τι ποθώ, τι αγαπώ.
Τι διψώ.
Κοιτάζω έκθαμβη την απεραντοσύνη και το Άγνωστο.
Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσεις.


Η ποιήτρια του σώματος μου εγώ ειμί.
Εν αρχή ήν η γη.
Ο θεός είναι η δυνατότητα της  ζωής  να δημιουργείται από τον εαυτό της.
Ο θεός είναι η ζωή.   Είμαι η ζωή.


Γη, γυνή,γυμνή, γάμος, γέννα, γάλα, γίγνομαι.


Πιο  πέρα δεν έχει.
Πιο πέρα από τις γυναίκες δεν έχει.

Αποσπάσματα από το βιβλίο
ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ,   της Έλενας Ρεμπελίνα.