Το χρώμα της Μέρας.

Μερικές φορές οι μέρες δεν έχουν χρώμα.
Είναι άχρωμες, άγευστες, λίγο  αδιάφορες.

Ψάχνω να βάλω εγώ μια πινελιά, να δώσω μια  γεύση, μια ζωντάνια.

Άλλες φορές τα καταφέρνω άλλες όχι.

Τότε το χρώμα της μέρας μένει το ζητούμενο...

Το ψάχνω,  αλλά εκείνο... όλο μου φεύγει, μου φεύγει...

χάθηκε!

Υπάρχει ένα μέρος κρυφό στην καρδιά μου
που μπαίνω όταν λείπει το χρώμα απ`τη μέρα.
Αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου,
η ακλόνητη δύναμη μίας άγνωστης σφαίρας.

Πες μου,πες μου,γιατί όλοι αγαπούν
κι όλοι έπειτα ξεχνούν,
πώς είναι να πονάς και να αναζητάς
να μάθεις το γιατί αφού έφταιξες κι εσύ.

Πες μου γιατί.
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε
να συνυπάρχουμε σ`αυτή τη ζωή.
πες μου γιατί αφού με αγάπησες κι εσύ.

Ποτέ δε θ`αφήσω ετούτη τη θλίψη
να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία.
Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει
στο βάθος γνωρίζω δεν έχουν αξία.

Στίχοι:  Μιχάλης  Δέλτα.