Ένα χαμόγελο, δύο χαμόγελα...

Περίπου 2 μήνες πριν, μεσημεράκι, στην Αγ. Κωνσταντίνου, μερικούς δρόμους κάτω από την Ομόνοια.
Την βλέπω να στέκεται στο πεζοδρόμιο, στην γωνία.
Δεν φαίνεται πάνω από 15 χρόνων.
Στενή και κοντή φουστίτσα, ένα μπλουζάκι πολύ κοντό, το μισό στήθος έξω.
Άτσαλα, και πολύ βαμμένη.
Περιμένει... πελάτη.
Σταματώ και την κοιτάζω,  πίσω της σε μικρή απόσταση 2 τύποι, με όχι και την καλύτερη έκφραση  στα πρόσωπα τους.
Την κοιτώ και της χαμογελάω.
Με κοιτάει και αμέσως  μετά κοιτάζει αλλού.
Χαμογελάω, με ξανακοιτάει.
Οι 2 λεβέντες κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους και έρχονται πιο κοντά.
Εξακολουθώ να  της χαμογελάω, με το στομάχι μου κόμπο,  η ανιψιά μου είναι στην ηλικία της, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί...
Τώρα το βλέμμα της είναι πάνω μου, τα μάτια μου στα δικά της.
Το τι είδα μεσα σε εκείνα  τα μάτια, είναι ακόμα στο μυαλό μου.
Και μου χαμογελάει και εκείνη.
Δειλά στην αρχή, μετά το χαμόγελο πλαταίνει.
Δυό θηλυκές υπάρξεις, χαμογελούν η μια στην άλλη, κι αυτό το χαμόγελο γίνεται νήμα, αόρατο που μας δένει, πέρα από όσα οι άλλοι μας έχουν βάλει να μας χωρίζουν.
Θέλω να κάνω ένα βήμα πιο κοντά  να την πάρω από το χέρι και να φύγουμε από εκεί... το θέλω τόσο πολύ...
και μάλλον το κάνω το βήμα, γιατί οι 2 τύποι έρχονται πίσω της, την τραβάνε και την παίρνουν μαζί τους, ενώ με αγριοκοιτάνε και κάτι λένε έντονα σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω.
Έφυγαν.
Εγώ με το χαμόγελο παγωμένο, μετά από λίγο συνεχίζω τον δρόμο μου.
Λίγο πιο πέρα 2 αστυνομικοί, έτρωγαν σάντουιτς, και όπως περνάω κάτι λένε και σκάνε στα γέλια.
Το κοριτσάκι είναι στο μυαλό μου ακόμα.
Δεν θα ξεχάσω το χαμογελό της, φαντάζομαι τη ζωή της και αρρωσταίνω.

Νιώθω ανήμπορη να κάνω κάτι, τι θα μπορούσα να κάνω, να πάρει η ευχή;;;


Προπαραμονή Χριστουγέννων, στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια.
Ένα παληκαράκι, που κουτσαίνει, απίστευτα βρώμικο ,με ένα βλέμμα θολό,  έρχεται κοντά μου.
Καλέ, κυρία, θέλω να πιω μια πορτοκαλάδα, δεν έχω καθόλου χρήματα, δώσε μου κάτι.
Του  χαμογελάω και πιάνουμε την κουβέντα.
Αυτά που ακούω, με κάνουν να θέλω να κλάψω.
Στο πόδι του που  φοράει σαγιονάρα, έχει μια μεγάλη πληγή.
Πρέπει να σε δει γιατρός, το πόδι σου είναι χάλια.
Ντρέπομαι να πάω στον γιατρό. Έχω να κάνω μπάνιο 2 μήνες, ο γιατρός θα σιχαθεί να με ακουμπήσει.
(Ένα κάψιμο στο στομάχι το νιώθω).
Λέει για χρόνια σε ίδρυμα, για οικογένεια που δεν γνώρισε, για... για..
Κάποια στιγμή  πρέπει να φύγω,  τον χαιρετάω και γυρνάω να απομακρυνθώ.
Μου ακουμπάει τον ώμο, ξαναγυρίζω.
Ξέρεις, κυρία, κατα βάθος είμαι καλό παιδί,  αλλά  έχασα τον δρόμο, χάθηκα... καταλαβαίνεις, ε;  και μου χαμογελάει.
Θέλει να έχω καλή γνώμη γιαυτόν,  εγώ που δεν θα τον ξαναδώ μάλλον, ποτέ,μιλάει η έρημη, τσαλακωμένη περηφάνια του.
Τα λόγια του με κάνουν κομμάτια.
Φεύγω με μια αίσθηση ανημπόριας και απελπισίας.
Τι μπορώ να κάνω να πάρει η ευχή;;;

Λίγα βήματα πιο εκεί 3 άλλα απελπισμένα παιδιά, φωνάζουν και χτυπάνε ένα  τοίχο, έτσι.
Στα εκδοτήρια οι ανθρωποι βγάζουν τα εισιτηριά τους, ρίχνουν μια ματιά και φεύγουν.
Όπως έφυγα και εγώ.
Τι πρέπει να κάνουμε για να μπορούν να  γιορτάζουν όλοι οι άνθρωποι;


(οι φωτό από βίντεο αρτ που "παίζουν" αυτή την εποχή στους τοίχους του σταθμού μετρό της Ομόνοιας)