Θυμάμαι... πάντα. I remember... always.

Ήταν μόνο 17 χρόνων.
Βοηθούσε σαν εθελοντής τραυματιοφορέας.Το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου του 1973 τον σκότωσαν, λίγο πιο πέρα από το Πολυτεχνείο.
Ήταν ο πρώτος νεκρός εκείνων των φρικτών ημερών.
Ήμουνα 16 τότε.
Ο Διομήδης έγινε ο πρώτος  μου, σύγχρονος μου, ήρωας.

Η πρώτη επώδυνη πολιτική μου συνειδητοποιήση.
Τον θυμάμαι, πάντα, όχι μόνο κάθε Νοέμβριο.
Έχουν γραφτεί πολλά ποιήματα για όλα εκείνα τα παιδιά, για όλες εκείνες τις μέρες.Βρήκα αυτό το ποιήμα στο διαδύκτιο, δεν ξέρω ποιός το έχει γράψει:

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ
Τι μέρα είναι σήμερα;
Απ΄ την Τετάρτη μπήκα μέσα.
Τι να σας πω;
Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,
στα κάγκελα δεμένα χέρια,
χέρια πλακάτ, κεφάλια, όπλα,
τι να σας πω;
Και βέβαια είχε αίμα.
Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;
Τ΄ αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,
πολλά τσιγάρα,
κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.
Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;
Ή, καλύτερα ένα τσιγάρο.
Μα, ναι ... ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες, Τρεις χιλιάδες;
κι άσε τους έξω..
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ
απ΄ την Τετάρτη... ή την Τρίτη;
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,
με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπο της.
Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...
Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πως τη λένε.
Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,
έξω απ΄ τα κάγκελα,
όχι, μέσα απ΄ τα κάγκελα,
όχι.. έξω...
Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Όχι, δε θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα...
Δυο φαντάροι μ΄ έκρυψαν σ΄ ένα σκουπιδοτενεκέ.
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,
μάτια, μαλλιά, τα μάτια στα κάγκελα,
ανάμεσα στα κάγκελα...
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...
Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Πώς να τα πω με τη σειρά;
Πέρασαν κι άλλοι από δω;
Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους;»
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,
δε θέλω επίδεσμο...
Με συγχωρείται, πρέπει να πηγαίνω,
η μάνα μου θ΄ ανησυχεί.
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω...
Μα ναι... ήμουνα ΕΚΕΙ
Για όλους εκείνους που θυσιάζουν τη ζωή τους για τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους.
Με σεβασμό.

He was only seventeen.Τhey  murdered him in cold blood. Diomedes Komnenos  became my first hero. My first political   painful  awareness.
And because my English is bad, i  am copying  from Wikipedia:
Diomedes Komnenos (Greek: Διομήδης Κομνηνός, 1956-1973), a Greek high school student, is believed to be the first casualty of the Athens Polytechnic uprising.
On the night of Friday, November 16, 1973, police forces started confronting the thousands of protestors gathered inside and outside the Polytechnic campus, located on Patission Street, one of the busiest in Athens. Komnenos was one of the many high school students barricaded inside the Polytechnic. At about 10:00 pm, the police used guns and smoke-bombs to evacuate the streets from the protestors. At the time, Komnenos had joined other students on the corner of September 3rd St. and Averof St.,^[1] exactly across from the Polytechnic. The students were reportedly hit by sniper fire from the roofs of the neighbouring buildings. Komnenos was killed at 10:15 pm.
Diomedes Komnenos is considered by many a heroic symbol of the Athens Polytechnic uprising.^[2] The student uprising is credited for helping trigger the eventual collapse of the military regime which ruled Greece since April 21, 1967. Nevertheless, the Polytechnic uprising was used as a pretext by junta hardliner Brigadier Dimitrios Ioannides to overthrow George Papadopoulos on November 25, 1973 and to put and end to a "liberalisation process" headed by Spiros Markezinis. The Ioannidis regime collapsed on July 1974 following the escalation of events in Cyprus that led to metapolitefsi.
For all those who sacrifice their lives for their ideals, their ideas.
With respect.