2010/11/29

Για ένα παιδί.

Βλέποντας  στην ανάρτηση της Αχτίδας  την  φωτό
 με τον εγγονό της τον Δημητράκη να κάνει τα πρώτα του βήματα και να κρατιέται από το τραπέζι θυμήθηκα κάτι λόγια από ένα  "ποίημα" που είχα γράψει γύρω στα 16 μου.
Έψαξα στην  χαρτούρα μου, το βρήκα... και του το αφιερώνω με πολύ αγάπη. 


Για ένα παιδί.
Βλέπω το γιό μου, να έρχεται σε μένα
με τα χεράκια του, απλωμένα.
Αδέξια, παραπατώντας,
τα πρώτα του βήματα...
Ω, θεούλη μου,
από το κρεββάτι στο τραπέζι,
δυό μέτρα, πόσο μακρύς ο δρόμος...
Βλέπω τον γιό μου, ένα παιδί,
σκέπτομαι τον άλλο δρόμο του, τον δύσκολο, τον μεγάλο,
που θέλει αγώνα... πόσο μακρύς ο δρόμος...
Θέλω να φωνάξω σ'όλο τον κόσμο πως ο γιός μου
έκανε τα πρώτα του βήματα!!!
Να το μάθει ο κόσμος, να φοβηθεί ο κόσμος,
να αλλάξει ο κόσμος,
γιατί ο γιός μου θα περπατήσει σε αυτόν τον κόσμο
και πρέπει να τον βρει σωστό, καλό, αληθινό.
Πρέπει ν'αλλάξει ο κόσμος, γιατί έρχεται ο γιός μου,
έρχεται ένα παιδί!
Και στα μάτια ενός παιδιού όλα φαντάζουν όμορφα,
θά'ναι έγκλημα να δει  μια μέρα
οτι υπάρχει πόνος, αδικία, κακία.
Θα πικραθεί, θα πονέσει και είναι έγκλημα
να υπάρχει πόνος στην καρδιά ενός παιδιού.
Πρέπει να το μάθει ο κόσμος, πρέπει ν'αλλάξει ο κόσμος,
έρχεται ένα παιδί!




(16 ήμουνα να είστε επιεικείς).


Δέκα  χρόνια μετά όταν έμεινα έγκυος ήμουνα σίγουρη οτι θα κάνω κόρη.
Έκανα γιό. Το ποιημα μου είχε και μια δόση προφητείας.
Φιλιά.

7 σχόλια:

ElenaG είπε...

Παρα πολύ όμορφο και δυνατό!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Το διάβασα με συγκίνηση , σ' ευχαριστώ.Ξέρεις σε νόμιζα πολύ μικρή..αυτο σημαίνει οτι είσαι πράγματι παιδί ακόμα. Αυτό το αγοράκι μας πέρσι όταν γεννήθηκε η χαρά του έγινε πόνος όταν μας είπανε οτι το ..χάνουμε.Έμεινε σχεδόν 2 μήνες σε εντατική.. κλάψαμε γι' αυτό, αγωνιούσαμε για να δούμε τα ματάκια του να μας κοιτουν .Η κόρη μου πέθανε και γεννήθηκε πάλι..Οι φίλες μου απο τα μπλοκ έζησαν έστω και τη μισή απο τη στεναχώρια μας βήμα βήμα.Είναι λοιπόν φυσικό για μένα να είναι γεγονός ..τα πρώτα του βήματα!

Rena είπε...

Αυτές οι συμπτώσεις τις ζωής!
Λοιπόν άκου γιατί πραγματικά έχω πάθει σοκ!
Ηρθες στο μπλογκ μου χωρίς να γνωρίζεις κάτι,μου άφησες σχόλιο,πήγες στο μπλογκ της Αχτίδας και είδες πως κάπιοι δικοί μου γιορτάζουν,ξαναήρθες για να μου ευχηθείς χωρίς να ξέρεις πιοι γιορτάζουν,έρχομαι στο μπλογκ σου και βλέπω αυτό το ποίημα
Ο γιος μου έχει σήμερα γενέθλια.......
Σύμπτωση,κάρμα,δεν ξέρω πες μου εσύ

Teteel είπε...

Elena G, χαίρομαι που σου άρεσε.
Σε εκείνη την ηλικία έγραφα "ποιήματα", εκφραζόμουν έτσι. Τα περισσότερα δεν ήταν αξια λόγου. Έχω κρατήσει καμμιά 15ριά.
Αυτό για ευνόητους λόγους είναι το αγαπημένο μου.
Χαίρομαι, που πέρασες.

Teteel είπε...

Αχτίδα, ο Δημητράκης ήρθε για να μείνει.
Είναι πολεμιστής.
Εύχομαι αυτά τα πρώτα του βήματα να τον οδηγήσουν σε ένα δρόμο στρωμένο με αγάπη, δύναμη, χαρά, υγεία και τύχη.
Να τον χαίρεστε όπως και τ'αδελφάκια του.

Teteel είπε...

rena, είναι πολύ όμορφο όπως και να το πούμε!
Μ'αρέσουν αυτά που σκαρώνει η ζωή!
Να το χαίρεσαι το παληκάρι σου. Γερό, δυνατό, τυχερό και χαρούμενο να είναι σε όλη του την ζωή.
Και εσείς να τον καμαρώνετε πάντα.

lourdi lourdaki είπε...

Καλο μηνα!!!και σε ευχαριστω!!
Καλημερα!!